Je weet gewoon dat er iets is met je kind. Maar als je vraagt wat er is krijg je als antwoord ‘niks’. Dat ben je misschien wel gewend, hij uit zich nooit echt heel gemakkelijk, denk je dan. Hoe mee je ernaar vraagt hoe gefrustreerder het antwoord. Je laat het rusten. Maar zonder dat je het weet kan jouw kind zich al langer verdrietig of gefrustreerd voelen. Zonder dat je het wist heb je je kind wellicht op zijn kop gegeven voor die tic steeds in zijn gezicht, net als een moeder in mijn praktijk. Toen ze wist dat het te maken had met spanning die hij opbouwde in zijn lijf die niet weg kon, schaamde ze zich eerst diep en daarna nam ze zich voor om voortaan te vragen wat er is als ze het zou zien. Zonder dat je het weet kan je kind zich dus al langer gespannen voelen omdat wij wel luisteren maar niet kijken. En niet weten wat je met dat vage onderbuikgevoel moet doen. Hoe machtelozer je jij voelt, hoe meer je kind zich alleen kan voelen. Je krijgt er een knoop van in je maag. Want wat doet het zeer als je je kind niet kunt bereiken en helpen! Hoe komt het nu dat we dus wel ergens voelen dat er iets niet helemaal lekker gaat met ons kind, maar het niet weten? Dat komt omdat wij mensen in onze communicatie gericht zijn op woorden en luisteren en veel minder op kijken.
Ik voel, ik zeg wat jij niet ziet.
Communiceren lijkt eenvoudig. We doen het de hele dag. Met woorden, maar met name met gebaar. Ondanks dat we meer vertellen met gebaren en signalen, zijn we veel gericht op luisteren. En juist dáár kan het dan mis gaan. Want onze boodschap, en ook die van onze kinderen, ligt niet in onze woorden, maar in wat we voelen, onze signalen, zichtbaar in ons gezicht. En dat zorgt nu voor die vervelende miscommunicaties. Onze échte boodschap, die we zelf misschien niet eens weten of veilig weggestopt hebben, blijft dus ongehoord, maar is wel zichtbaar. En onbewust reageert de ander daar dus wel op. Luisteren naar woorden is veiliger. Woorden is onze comfortzone. Kijken naar signalen vergt moed. Want dan zie je wat er écht is.
Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wat is er aan de hand?
Je vraagt aan je kind hoe zijn dag was. ‘Gewoon’, is het al om bekende antwoord. Je vraagt nog wat door en al snel eindigt het met het nog meer bekende ‘Ik weet het niet, mag ik gaan spelen’. Het zal wel goed zijn denk je, je hoort immers geen geluiden vanuit school en je kind lijkt toch vrolijk, hij is ten slotte niet boos of verdrietig. Jij gaat ook weer over tot de orde van de dag. Dit gaat een tijdje zo door en langzamerhand komen er toch wat signalen van school dat je kind bijvoorbeeld gepest wordt, of zelf kinderen pest, slechte cijfers haalt, steeds alleen staat op het schoolplein. ‘Hè?!’, denk je. ‘Hij heeft er nooit iets over gezegd als ik ernaar vroeg! Wat heb ik gemist?’ En dat is nu precies de goede vraag: welke signalen van je kind heb je gemist? En dan wil je vast weten hoe je die dus voortaan wel kunt opvangen? Er is namelijk wel degelijk een manier om je kind te bereiken, hoe je hem uit de eenzaamheid van zijn emoties kunt halen en zelf weer in je ouderlijke kracht komt.
Door zijn non-verbale signalen te gaan lezen en begrijpen. Wanneer je dát kunt, zie je wat er ónder het antwoord ‘niks’ ligt en weet je precies wat jouw onderbuik gevoel je wilde vertellen. Je zult dan ook anders gaan reageren waardoor je kind krijgt wat het nodig heeft.
Een kleine oefening
Kijk eens naar deze foto:
Wat is voor jou de feelingtone? Dat is het algemene gevoel wat jij krijgt als je naar deze foto, dit meisje kijkt? Wat zie jij?
De meesten waarbij ik deze foto lieten zien zeiden: ’Best een vrolijk meisje’.
Pak dan nu een a-4tje en houdt deze verticaal precies in het midden van het gezicht (zie hieronder). Je dekt dus een kant af. Dek eerst de linkerkant van het meisje (voor jou rechts) af. Je ziet nu alleen de rechterkant van het meisje (voor jou links). Wat zie je dan?
Dan zien we best een sterk meisje toch? Ze lijkt wel een volhouder.
Kijk nu eens naar de mond (zie het plaatje met de pijlen, dat kan je helpen). De lijnen boven haar lip, langs haar neus, dat is niet een guitig kinderkoppie. Dat zijn lijnen die zich ontwikkelen wanneer je veelvuldig je mond strak dichtklemt. Kijk maar eens naar haar mondhoek. Haar mondhoek zit helemaal dicht en strak. Doe het maar eens na, trek je rechtermondhoek maar eens net zo strak als zij dat doet. Wat voel je in je lijf? Als ik dat doe, dan voel ik mijn buik wat verstrakken. Het is dé oplossing om de pijn niet te hoeven voelen. En kijk maar eens naar haar pijn. Dek daarvoor nu de rechterkant (voor jou links) af en kijk naar haar linkerkant (voor jou rechts). Wat zie je nu?
Dit zag je eerder nog niet toen je gewoon naar haar keek. Je ziet nu het verdriet in de ogen (dat is heel vochtig), de van pijn strak getrokken mond en een dikke kaak. Wanneer je je kaken op elkaar zet, ontwikkel je die spier. Probeer de kaakklem maar eens, dan voel je ook wat dat doet in je lijf. Geklemde kaken staat voor ingehouden woede.
Ik zie ik zie wat jij eigenlijk echt voelt.
Zij heeft er dus voor gekozen om haar emoties binnen te houden waardoor ze sterk kan zijn. En dat is iets wat wij graag zien met zijn allen. En haar woorden zullen ook gericht zijn op ‘volhouden’. Dus bij de vraag ‘hoe was het?’, zal zij vaak of misschien wel altijd zeggen :’Goed!’.
Maar nu weet je beter. En met deze oefening heb je voor het eerst écht kunnen kijken wat er ónder haar sterke kant zit. Je weet nu wat ze voelt, je weet wat ze doet ervoor om sterk te blijven.
En dan nu je eigen kind. Neem daarvoor een recente schoolfoto, die zijn vaak helder en ook van voren genomen waardoor je goed de helften kunt zien. Doe hetzelfde als hierboven: eerst het algemene gevoel wat je krijgt als je naar de foto kijkt en dan het afdekken van links en rechts. Onderzoek wat je ziet bij de ogen en de mond. Welke trekken zie je? Wat zie je echt in de ogen als je afdekt? Bekijk dus elk oog afzonderlijk.
Ga maar eens kijken wat het oplevert. Ik ben erg benieuwd naar je ervaringen, dus deel ze maar als je wilt.
Succes!
Groen van Prinstererlaan 65 Waalwijk – 06-10459886 – info@nadinecarter.nl
©2021 Nadine Carter – Ontwerp en techniek door Onsite Webdesign