Je kent dit vast wel. Je hebt je zo voorgenomen om je eigen weg, je hart te gaan volgen, nee te gaan zeggen tegen dingen die jouw verlangen niet meer dienen, die niet meer goed voelen. Je hebt gewerkt aan inzichten, compassie voor de ander. Je snapt waar de ander vandaan komt. Je doorziet het belang van de ander om bij het oude te blijven. Je hebt inzicht in je eigen gevoel van verantwoording en waarom je dus steeds weer teruggaat naar het oude spoor.
In het artikel ‘Hoe jouw ja een echte ja wordt’ vertelde ik wat je kunt doen om het spoor dat je altijd volgde los te laten en hoe je kunt kiezen voor een eigen spoor. Ik legde daarbij uit hoe afstand nemen voor je kan werken en dat het inzicht krijgen in wat jij doet in het contact met de ander (die jou zo in dat wringende spoor lijkt te houden) maakt dat je verantwoording gaat nemen voor je eigen situatie. Hét ingrediënt dat je nodig hebt om tot je eigen spoor te gaan komen.
In dit artikel ga ik verder in op wat je eraan kunt doen, wat er nodig is om, wanneer jij je eigen spoor hebt gevonden, deze vanuit je hart en zonder angst te volgen. Hoe jouw eigen weg, jouw ja, dus een feit wordt.
Wie trekt jou terug in dat wringende spoor?
Het voelt voor je alsof die ander – dat kan je partner zijn, of je ouders – jou steeds terugtrekt in dat wringende spoor. Maar ik wil je graag dit meegeven, gebaseerd op mijn eigen ervaringen in dit proces: het is niet die ander die jou in dat spoor houdt. Het gaat om jou. Jij bent het die daar niet uit durft te stappen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en het zijn nou net die rare sprongen die het zo moeilijk maken. Hoe eerder jij je eigen rare sprongen doorziet (datgene wat je doet wat je altijd doet wanneer je bang bent, je niet gezien voelt), hoe eerder jij je eigen weg kunt gaan.
Jezelf doorzien
Door niet meer te wijzen naar de ander hoe die jou in het spoor houdt, maar juist door te kijken naar wat jij zelf doet, verleg je de aandacht van de ander naar jezelf. Daardoor ontstaat compassie voor jezelf en de ander. Je beseft dat je met jouw ‘niet durven’ en de daarbij horende ‘rare sprongen’ de ander ook wat hebt aangedaan, de ander écht pijn kunt doen. En ja, dat is erg moeilijk om te durven zien en voelen, want je wilt het graag juist zo goed doen. Als dat er mag zijn, dan kan er zachtheid ontstaan in de relatie.
Ik geef je graag een voorbeeld. Niet durven kiezen voor jezelf uit angst om de ander pijn te doen maakt dat je je niet prettig voelt in een situatie. Jullie houden daarmee een creatie in stand van trekken en duwen. Jij voegt omdat je bang bent. En angst maakt venijnig. Dus word je boos: ‘Hij doet ook altijd hetzelfde!’ Je legt de schuld bij de ander, want jij doet immers zó je best om het goed te doen. Om bij de ander te blijven, om het contact in stand te houden. Dit gaat echter ten koste van iedereen; zowel van jouzelf als van de ander. Je gaat voegen en toch weer nee zeggen, je belooft de ander iets wat je niet kunt nakomen. Je geeft steken onder water, omdat boosheid er altijd op een bepaalde manier uitkomt… Je bent dus net zo goed deel van deze creatie als de ander. En dat is een moeilijk besef, want je voelt al zolang dat alles aan jou ligt, dat heb je misschien ook al regelmatig te horen gekregen.
Een strijd met jezelf
Het is belangrijk te beseffen dat het niet de strijd is die je voor je gevoel steeds met die ander of je ouders levert, maar dat het je eigen strijd is, met jezelf.
Het is een heel belangrijke strijd die je strijdt via de ander. Het duurt vaak alleen even voordat je dat kunt inzien en voelen. Wanneer je dit inziet en je de strijd met jezelf ook echt erkent en toelaat (je eigen pijn durft te zien en voelen, verantwoording kunt nemen voor je eigen acties en creaties, je eigen angsten), dan wordt het geen strijd meer tégen de ander.
Je verlegt dan de aandacht naar jezelf, wat jij nodig hebt om te groeien. Je kunt stoppen met vechten. Je kunt de ander zien als ‘nodig’, zodat jij kon groeien. Als een pion op je pad van je verlangen. Zie ook dat de ander via jou kan groeien. De ander kan dan leren via jou, want die voelt zich niet meer aangevallen. Er ontstaat openheid. Zachtheid en puurheid komt aan, boosheid verstart. Wellicht gaat dit over vergeving. En kun je dankbaar zijn voor wat er op je pad kwam, waar het oude spoor je heeft gebracht. Hoe moeilijk en pijnlijk het ook was.
Oude pijn opruimen
De stap niet alleen zetten, maar ook blijvend je eigen weg kunnen gaan, vraagt om jezelf te bevrijden van alle strategieën die ik eerder noemde. Het zijn je oude besluiten die je nam toen je klein was waarom je niet je eigen weg durft of kan volgen. En aan elk oud besluit zit oud zeer gekoppeld, dat je toen voelde. Pas als dat echt uit je systeem is, dan kun je een nieuw besluit nemen, vanuit je verlangen en je wijsheid van nu. En pas dan is je eigen spoor een feit.
Je eigen spoor!
Je verlangt naar een eigen spoor.
Naar het kiezen voor jezelf.
Je staat op een kruispunt.
Wankelend zet je de eerste stap.
Je voelt bodem onder je voeten.
Eigen bodem.
Je laat oude dingen los.
Vanuit de liefdevolle waardering voor jezelf, zet je nog een stap.
Er is licht, je straalt.
Er is rust.
Je eigen spoor is een feit.
Hoe jouw eigen weg een feit wordt
Naast de inzichten hierboven, geef ik je graag nog wat tips mee.
- Laat je verlangen spreken
Spreek uit wat je wilt, in plaats van wat je niet meer wilt.
Iets niet willen gaat gepaard met je angsten en boosheid die te lang binnen hebben gezeten en er dan vaak verwrongen uitkomen. Het zijn ook vaak onderliggende verwijten die je dan uitspreekt.
Uitspreken wat je wél wilt of hóe je graag iets wilt, gaat gepaard met je kwetsbaarheid, je verlangen en je verdriet. En nogmaals: die drie samen zijn voor de ander zoveel beter te horen dan de boosheid en het verwijt. Handelen vanuit kwetsbaarheid maakt dat je wordt gezien. En jij je dus gezien en gehoord voelt, wellicht de erkenning krijgt die je nodig hebt, waar je naar verlangt.
Zonder dat je het dan in de gaten hebt, ben je al bezig om úit het spoor te stappen dat zo wrong, ben je bezig met het leggen van je eigen spoor.
Om daar helemaal te komen, dat jouw eigen spoor net zo ingesleten zal raken als het oude spoor, is er nog iets heel belangrijks.
- Nee durven zeggen
‘Nee’ in de grote zin van het woord. Nee tegen het voegen, echt stoppen met voegen, de vrede bewaren, de ander geen pijn meer willen doen. Pas als je volledig nee durft te zeggen tegen iets, de ander, een contact, een toekomst samen, pas wanneer je écht los durft te laten, zonder het plaatje van de toekomst steeds te vullen met hoe het contact eruit zou zien, dan pas kun je ook volledig ja zeggen.
- Ja durven zeggen
Waartegen? Tegen jezelf, jouw eigen spoor. Jouw hart, wie jij bent. En tegen de ander, hoe die is.
Van daaruit zal er een andere toekomst ontstaan. Met welke mensen om je heen, dat weet je niet. Maar een ding weet je wel zeker: je volgt je eigen weg, jouw hart. Je bent trouw aan jezelf. Je hebt ervaren dat kwetsbaarheid en zachtheid je verder op je eigen spoor brengen.
Ik wens je veel wijsheid toe wanneer je in dit proces zit. Dat is niet gemakkelijk, vaak is het fijn om dergelijke processen samen met een coach of therapeut te doen, omdat er zoveel verdriet, pijn en angst bij kan komen.
Wanneer je vragen hebt of je eigen situatie eens wilt bespreken, vraag dan een gratis kennismakingsgesprek aan.
