Ben jij de ouder die je graag wilt zijn?
Opvoeden kan soms echt pittig zijn. Kinderen gaan door fases heen, ervaren van alles waar ze zelf nog niet de woorden voor hebben, komen moeilijkheden tegen die je ze zo graag had willen besparen, je wordt zelf regelmatig geraakt en dat gaat gewoon niet altijd vlekkeloos, bij niemand. Ik hoor vaker dat iemand niet de ouders die hij voor ogen had dan wel. Dat komt niet altijd door een te hoge lat, maar doordat zonder dat je het wilt en ondanks dat je zo je best doet, de geschiedenis zich toch herhaalt. Dat gebeurt omdat wanneer je vader of moeder wordt, jouw eigen kindstuk opnieuw aan bod komt.
Dat wat je raakt van je kind gaat over jouzelf als kind
Wanneer je kind het moeilijk heeft, dan wordt je geraakt als ouder, geraakt in je eigen pijn van vroeger als kind. Wat ik vaak tegenkom in mijn praktijk is de moeite die een vader of moeder heeft met het niet luisteren van hun kinderen. Ze voelen zich genegeerd, niet gezien, niet gehoord en niet serieus genomen. Ze merken dat ze steeds zo boos worden op hun kinderen, veel bozer dan ze willen. Deze boosheid voelt groter en zwaarder dan ‘nee, ik heb al 3 keer gezegd dat je geen snoepje mag voor het eten of op de bank mag springen!’. Deze boosheid gaat over jou als kind toen jij je niet gezien voelde door jouw eigen ouders. Het raakt dus een pijn die niet past bij de situatie, maar omdat deze pijn zo lang weggestopt zit, komt hij er verwrongen uit waardoor je bozer wordt op je eigen kind dan past bij de situatie en dat voelt vaak zo machteloos.
Het is juist daarom dat ouder zijn soms zo moeilijk is en je kind gewoon echt het bloed onder je nagels vandaan kan halen. Tegelijkertijd is het ook hetgeen waar je het meeste van kunt leren, voor jezelf en voor je kind.
Zo word jij de ouder die jouw kind nodig heeft
Helaas herhaalt zich de geschiedenis bij jouw eigen kind wanneer jij (nog) vanuit jouw oude pijn reageert. Want jouw kind krijgt op dat moment ook niet wat het nodig heeft en dan bedoel ik niet dat je dat snoepje maar moet geven natuurlijk of je kinderen maar op de bank moet laten springen. Maar jouw boosheid, machteloosheid of hoe jij dan ook ook reageert vanuit je pijn, maakt dat je niet de vragen kunt stellen die nodig zijn om het gedrag te veranderen. Het gaat namelijk altijd om een onderliggende behoefte. De oplossing ligt niet op het niveau waarop het ontstaat (het willen van het snoepje of op de bank springen), maar altijd de diepere laag eronder. Boosheid of eigen oude pijn blokkeert de ruimte die er nodig is om daar (samen met je kind) achter te komen.
Een paar(praktische) tips:
- Afhankelijk van de leeftijd van je kind en hoe goed het groenten eet, kun je voor het eten je kind een bakje rauwkost met wat druifjes geven, bij jou in de keuken, of het zelf laten snijden zodat het voor zijn of haar gevoel meehelpt met koken. Wellicht gaat het om het samenzijn, heeft het al echt ontzettend honger.
- Wanneer je merkt dat je kind herhaaldelijk niet luistert en je kind heeft de leeftijd dat je in gesprek kunt gaan, kun je de vraag stellen wat er aan de hand is, waar om hij niet luistert naar wat je aangeeft.
- Wanneer je geraakt wordt door je kind, mag je je eigen emoties laten zien die passen bij wat er speelt (dus niet je eigen oude pijn, die is te groot). Maar zeker voor ouder wordende kinderen is het belangrijk dat zij beseffen dat hun gedrag ook effecten heeft op de ander.
- Wanneer je merkt dat je echt pijnlijk geraakt wordt steeds, ga dan aan de slag met je eigen pijn. Onderzoek waar je pijn vandaan komt, wat er steeds gebeurt. Deze oefening helpt je daar heel goed en effectief bij.
- Weet je al heel goed dat jouw eigen gekwetste kind een liefdevolle verbinding met jou en je kind in de weg zit? Kijk dan eens of lichaamswerk wat voor je is zodat je echt de pijn kunt opruimen, je patronen kunt doorbreken en de ouder kunt gaan zijn voor je kind die je zelf zo graag gehad had. En zo nodig had. Hoe meer jij jezelf gaat zijn, hoe meer jouw kind dat ook kan.
Werken aan jezelf als ouder is altijd de sleutel naar het geluk van je kind.
