Een artikel over hoe je zowel onvoorwaardelijk kunt zijn naar je en jezelf.

Ben jij net zo lief naar jezelf als naar je kind?
Grenzen stellen is niet gemakkelijk. We weten het allemaal dat onze kinderen het nodig hebben. En toch lijkt het niet zo vanzelfsprekend. Daarbij kun je soms aardig twijfelen: ’Ben ik niet te streng? Geef ik hem wel voldoende ruimte? Kan mijn nee ook een ja zijn? Geef ik niet teveel toe….’


Ik wil in dit artikel dieper ingaan op waarom het soms zo moeilijk kan zijn om grenzen te stellen. Het gaat niet simpel over ‘zeggen dat iets niet mag’. Daar ligt veel meer onder verscholen. Als grenzen stellen lastig is voor je, is de oplossing ook niet gewoon ‘wees meer consequent’. Je lost een probleem nooit op het niveau op waarop het ontstaat, maar altijd op een laag dieper.

 

Grenzen stellen is een zoektocht

Een zoektocht naar balans tussen onvoorwaardelijk zijn naar zowel je kind als jezelf. Alleen onvoorwaardelijk zijn naar je kind maakt dat je jezelf in de steek laat. Dan gebeuren er eigenlijk 2 dingen. Je stelt niet echt grenzen want je bent alleen bezig het zo goed mogelijk voor je kind te doen. Je denkt, kijkt en voelt vanuit zijn belang. Je wilt hem niet te kort doen, je wilt geen voorwaarden stellen in je grenzen, maar omdat je misschien nog niet helemaal goed weet hoe je op een onvoorwaardelijke manier grenzen kunt stellen, stel je ze niet of te vaag. Je gaat voegen, toegeven. Je bent zoekende. Iets wat logisch is.


Het tweede wat er gebeurt wanneer je alleen onvoorwaardelijk naar je kind bent, is dat je kind ervaart dat jij geen eigen grens hebt en tegelijkertijd leert dat je voor jezelf geen grens mag stellen. Wat dan weer door zal werken naar de contacten met vriendjes en klasgenootjes.


Het inzicht dat ik je graag wil meegeven is dat je pas onvoorwaardelijk er voor je kind kunt zijn als je onvoorwaardelijk naar jezelf bent. En zoals ik net al schreef, is onvoorwaardelijk zijn iets heel groots en kent het veel verschillende aspecten die je niet allemaal in een keer kan en hoeft te weten of eigen te maken.


Ik ga je in dit artikel geen adviezen geven hoe je dit het beste kunt gaan doen. Ik geef je wel inzichten. Van daaruit kun je zelf je eigen advies op maat creëren. Ik kan hooguit vertellen wat ik in mijn eigen praktijk meemaak en zelf als moeder ervaar.


Onvoorwaardelijk zijn naar jezelf is grenzen stellen aan jezelf vanuit zachtheid

Ik merkte dat ik vroeger erg mijn best deed om zo onvoorwaardelijk mogelijk te zijn naar mijn kind. Ik wilde dat omdat ik er van overtuigd was dat hij dan op zal groeien tot een evenwichtige volwassene, die van zichzelf houdt, zelfvertrouwen ervaart en sterk in het leven staat. Liefde kan ontvangen en geven.


Maar in dit proces ben ik ergens een verkeerde kant op gegaan. Die van ‘alles voor mijn kind’. Ik merkte dat ik mezelf begon te vergeten en vast kwam te zitten in het zo goed mogelijk proberen te doen voor mijn kind.


Maar niet voor mezelf.


Voor mij betekent onvoorwaardelijk zijn inmiddels dan ook dat ik grenzen mag gaan stellen aan mezelf, met andere woorden: goed zorgen voor mezelf. Pas dan kun je doen wat goed is, wat er nodig is om je kind op te laten groeien tot een evenwichtige volwassene.

Inmiddels hoor ik nu mijn zoontje al soms zeggen:’ mam, ik neem even een momentje voor mezelf’.


Een moment voor jezelf

Zo’n moment nemen voor jezelf kan groot of klein zijn. Het kan alles zijn, gericht op opladen, tot rust komen, inspiratie opdoen. Daarvoor is het nodig dat je grenzen stelt, ruimte maakt voor jezelf. Vanaf het moment dat ik wat meer grenzen ging stellen naar mijn kind, ontstond er júist ruimte voor een eigen moment. Ik kwam tot rust en vanuit die rust ontstond er zachtheid. En gaf ik dus mezelf wat ik nodig had. En van daaruit kon ik ook mijn kind geven wat het nodig had, toch nog even extra bij hem liggen bijvoorbeeld omdat hij me nog even nodig had.


Van frustratie naar erkenning en liefde

Een mooi voorbeeld van toen mijn zoontje nog kleiner was toen gaat over ‘ochtend aankleedstress’. Mijn zoontje wilde zijn broek niet aan en ik begon met: ‘Ja, maar je hebt hem gisterenavond zelf uitgekozen en hij is toch stoer?!’
Ik zag zijn gezicht, voelde mijn eigen knoop in mijn maag en gooide het over een andere boeg: ‘Dat lijkt me echt heel naar om die broek die je zo stom vindt de hele dag aan te moeten doen. Want de rest hangt nog te drogen’. Binnen 2 minuten was de broek aan. Ik erkende zijn gevoel en hield me aan mijn eigen grens (ik ga geen broek droogstrijken er is al weinig tijd).


Wat ik vooral merk nu ik me aan mijn afspraken met mezelf houd, en van daaruit grenzen stel aan mijn kind, is dat het haast als vanzelf gaat. Ik ben betrouwbaar, hij weet waar hij van op aan kan. Maar ik erken ook zijn behoeftes en gevoelens. Ik hecht waarde aan wat ik zelf ook belangrijk vind en wat ik voel en dat draag ik naar hem uit: ’’Ik zou heel graag nog een boekje lezen met jou samen maar het is bijna 19:30u., zou jammer zijn als daar geen tijd meer voor is.’


En de verwachte strijd blijft uit, sterker nog, er komt meer liefde voor in de plaats.


Tegelijkertijd leert hij veel beter na te denken wat hij wil doen met de tijd die hij van me krijgt. Hij leert als vanzelf wat treuzelen nu voor effect heeft. Hij leert kiezen wat hij zelf echt belangrijk vindt om nog te kunnen doen of krijgen (boekje lezen of knuffelen bijvoorbeeld als hij een keer wel getreuzeld heeft) en juist dát maakt denk ik dat hij leert te voelen wat hij nodig heeft en daarnaar te luisteren. Onvoorwaardelijk zijn naar jezelf maakt dus dat je als vanzelf ook onvoorwaardelijk bent naar je kind.


Wanneer je voelt dat je zo je best moet doet om onvoorwaardelijk te kunnen zijn naar je kind, wil ik je eens uitnodigen om te kijken of je wel onvoorwaardelijk naar jezelf bent. In een gratis ‘Recht naar je kern-sessie‘ kunnen we dat samen onderzoeken.

 

 

licentie foto

 

Ervaringen van anderen

Groen van Prinstererlaan 65 Waalwijk – 06-10459886 – info@nadinecarter.nl

©2021 Nadine Carter – Ontwerp en techniek door Onsite Webdesign