Dit lijkt een vanzelfsprekende vraag, maar zo vanzelfsprekend is het helaas niet voor veel mensen. Misschien ook wel helemaal niet voor jou. Ervaar jij steeds vaker de spagaat tussen jezelf en de ander? Voel je steeds meer jezelf te willen zijn? Maar hoe vaak lukt je dat al? Te weinig naar je zin? Is het een te grote struggle, opgave misschien? Houden de reacties van de anderen je tegen? Ben je net als vele anderen hierin, bang voor verlies?


Voor mij was het best een hele weg om bij mezelf uit te komen. Een weg die me elke stap waard is geweest en ik nog steeds heel graag bewandel. Jezelf zijn vraagt om stoppen met aanpassen, niet meer bang zijn voor verlies. Ik deel graag een stukje van mijn reis met je, zodat je wanneer dit voor jou nu het juiste moment is, mijn inzichten mee kunt nemen. Je neemt ze mee voor jezelf, maar het werkt altijd door naar alle fronten, dus ook je relatie met je partner, je kind.

 

Ja zeggen tegen jezelf

De wijze waarop ik in het leven sta, is een manier van altijd willen groeien, ontwikkelen en verantwoording nemen voor wat ik doe, zodat ik kan groeien. Ik ga de dingen aan in het leven en hoe zuiverder je in het leven staat, hoe meer je op je pad krijgt. 2019 heeft voor mij in het teken gestaan van volledig stoppen met aanpassen, niet meer meegaan met dingen die niet goed voelen, die echt tegen mijn gevoel in gaan. Dat betekende, dat toen ik eenmaal zag wat er werkelijk gebeurde, ik in al mijn cellen voelde dat ik het niet meer wilde, dat ik moest doorpakken. Keuzes moest maken die echt niet gemakkelijk waren, verdrietig waren. Kiezen voor jezelf, letterlijk ja zeggen tegen jezelf en wat goed is voor je (daarmee ook voor je kind en gezin) doe je heel vaak niet omdat je bang bent voor verlies. Het levert je op dat je wel langer bij iemand kunt blijven, langer dan werkelijk goed is voor je. Maar wanneer je eenmaal voelt niet langer bang te zijn voor verlies, kun je gaan. Dan kun je jezelf gaan zijn en doen vanuit je hart wat echt goed is voor jezelf.

 

Ik ben dienstbaar dus ik ben lief

Ja, dat is wat er vaak gedacht wordt, maar helaas is dit niet hetzelfde. Ik heb best lang gewacht met echt volledig mezelf zijn omdat ik niet egocentrisch wilde zijn, ik wil namelijk ook dienstbaar zijn. Maar nu begrijp ik wat dienstbaar zijn echt betekent. Ik dacht dat dienstbaar zijn betekende dat je er moest zijn voor de ander, lief zijn, je verantwoordelijk voelen voor een ander. Dit begon steeds meer te knellen en te schuren. Ik was al zo verantwoordelijk voor alles en iedereen om me heen. Wat ik ervaren heb, is dat dienstbaar zijn juist gaat over het juiste doen voor de ander. Iemand echt een dienst bewijzen. Dat gaat niet over leuk of lief doen, dat gaat over doen wat juist is. En dat is heel vaak juist niet hetzelfde als leuk of lief. Echt dienstbaar zijn betekent dat je je zuiver kunt verbinden met de ander en durft te doen wat de ander, een situatie nodig heeft, echt het juiste voor de ander doen, zodat de ander ook weer verder kan.

 

Doen wat nodig is, dat is dienstbaar zijn

Hoe dichter je bij jezelf bent, hoe meer dienstbaar je kunt zijn voor een ander, op een zuivere en pure manier, eentje die er echt toe doet voor de ander en ook jezelf. Want doe dichter je bij jezelf bent, hoe minder bang je bent voor verlies. Je hebt niks meer te verliezen als je echt werkelijk verbonden bent met jezelf.  En het mooie is, dat wanneer je zuiver dienstbaar bent aan de ander, je weer steeds dichter bij jezelf uitkomt, als een soort positieve spiraal, omdat je steeds beter gaat voelen wat jij zelf, de ander of een situatie nodig heeft.

Alle stappen die ik hiervoor gezet heb, brachten me op dit punt, waardoor ik de tekst kon schrijven die vervolgens uit mijn hart kwam:

 

Ik ben niet lief, ik ben mezelf!

Er was eens een kind.
Een ster in lief zijn,
goed in opruimen, gehoorzamen.
Niemand tot last.

Het liefste kind van de klas.
Er was eens een kind.
Een ster in verdwijnen.

Lief van buiten
leeg van binnen.

Er was eens een man, een vrouw.
Een ster in grenzen stellen
zich niet meer aanpassen.

Er was eens een man, een vrouw.
Niet meer zo geliefd,
maar volledig zichzelf.
 

 

Thuiskomen in jezelf

Voor mij is dit hele proces te vertalen naar het gevoel van thuiskomen in mezelf. Herkenning vinden bij mezelf, er voor mezelf kunnen zijn, mijn eigen leermeester, zelf voelen dat je de oplossingen weet. Ik voel me veel dichter bij mezelf, verbindingen met anderen zijn puur, eerlijk. Ik krijg terug dat ik zachter, rustiger en tegelijkertijd krachtiger ben dan ooit. Het is niet meer de vraag of ik ga staan voor mezelf, ik doe het. En daarmee dus ook voor anderen, mijn kind, partner, dierbare vrienden.


En voor jou, als jij voelt dat ik degene ben met wie jij wilt samenwerken om jezelf te zijn, als vrouw, man, partner, vader of moeder. Want jij kunt dit ook!

Je kunt hier lezen hoe jij dat ook kunt doen. Ik wil niet zeggen dat me dit al 24/7 lukt, maar jeetje wat een verschil sinds ik definitief en volledige deze keuze gemaakt hebt. Het blijft een oneindig proces omdat ik van mening ben dat je jezelf elke keer weer wat meer kunt leren kennen. We zijn niet zomaar uitgegroeid of uitgeleerd.

 

Wie wil jij zijn in 2020?

Wat wordt het voor jezelf dit jaar?
Wie wil jij gaan zijn?
Degene die ze verwachten dat je bent?
Of ga je volledig jezelf zijn?

Zodat je weer wordt zoals je bedoeld bent te zijn.
Zodat je weer kunt verbinden met je partner, je kind, andere mensen om je heen.

Weet je niet hoe? Of wil je het gewoon niet alleen doen? Neem dan eens vrijblijvend contact met me op.

Ervaringen van anderen

Groen van Prinstererlaan 65 Waalwijk – 06-10459886 – info@nadinecarter.nl

©2021 Nadine Carter – Ontwerp en techniek door Onsite Webdesign