Je wilt het beste voor je kind, dat staat vast. In het artikel ‘gun je kind ook eens een teleurstelling’ werd in december 2017 in de NRC al uitgelegd dat dit ook kan uitmonden in curlinggedrag: je kind voor alles willen beschermen. En dat curling gedrag zorgt voor kinderen die niet zelfstandig problemen aan kunnen gaan. Je loopt voor ze uit, veegt alles weg wat ze in de weg kan staan om rustig en gelukkig te zijn, vanuit jouw gevoel. Loslaten was het devies.
Afgelopen zondag (februari 2019) had ‘Juf Ank’ het er ook over in luizenmoeders. De berichten en artikelen die daarna verschenen gaan het meeste over wat iedereen van een curling ouder vindt en dat je er vooral mee moet stoppen.
Daar waar andere artikelen stoppen, ben je als je mij kent gewend dat ik verder ga. Want als zo gemakkelijk was om er mee te stoppen, dan zou iedereen dat toch wel vanzelf doen?
Je kind het moeilijk zien hebben en niks doen, gewoon maar loslaten, is vaak niet te doen. De meeste ouders weten wel dat ze er te dicht bovenop zitten en hun kind te weinig ruimte geven.
Maar hoe doe je dat, stoppen met curling gedrag? Het is helpend om eerst te weten bij jezelf waarom je het doet. Zelfonderzoek is altijd de eerste stap.
Waar komt curlinggedrag vandaan?
Je kinderen beschermen voor pijn of moeilijkheden komt voort uit eigen pijnlijke ervaringen. Je kind mag alles meemaken, maar niet datgene waarmee jij het zo moeilijk had als kind.
Als de pijn van je kind jou raakt.
Je merkt dat je kind ergens moeite mee heeft. Dat is vervelend, je wilt immers dat het goed gaat met je kind, dat hij mee kan in de klas, fijn kan samenspelen of goed in zijn vriendengroep valt, gelukkig is en geen moeilijkheden tegenkomt waardoor hij in de problemen kan raken. En dat doet jou ook pijn, kan je zelfs het gevoel geven geen goede vader of moeder te zijn.
Dus ga je helpen. Je kind is het gewend dat jij helpt en zonder dat jullie het in de gaten hebben, hebben jullie een afhankelijkheid gecreëerd. Je kind weet niet hoe hij zelf zijn moeilijkheden moet hanteren en jij hebt het nodig dat je kind niet in de problemen komt omdat jij je ander een slechte ouder voelt.
Als het hier zo zwart op wit staat, komt het best kort door de bocht over. Toch is het zo. Ik leg het alleen nu even verder uit, wat er nu precies onder zit.
Wat gebeurt er als je geraakt wordt wanneer je kind het moeilijk heeft? Als de pijn of het verdriet van je kind jou écht zo’n pijn doet vanbinnen dat het recht door je moeder- of vaderhart snijdt?
Je eigen innerlijke kind trekt aan de rem. Die voelt pijn, wordt geraakt en dat wil het niet. Je gaat dus je eigen innerlijke kind beschermen via het gedrag dat je laat zien naar je kind. Je gaat dan gaan vaak, zonder dat je het in de gaten hebt, een tandje harder lopen en net wat meer ons best doen. Het loslaten van je kind wordt dan moeilijk. Dit komt omdat je kind je spiegel is.
Alles wat over je kind gaat, gaat namelijk over je eigen innerlijke kind.
Met andere woorden: als je kind iets meemaakt dat jou raakt, boos of verdrietig maakt, dan gaat dit over je eigen innerlijke kind, de kleine jij van vroeger en wat jij meemaakte. Hoe harder datgene van je kind jou raakt, hoe groter de pijn van je innerlijke kind dus nog is en hoe harder jij je best doet om te voorkomen dat je kind diezelfde pijn zal meemaken. Zelf hoef je het dan ook niet meer te voelen. En dat is nu juist de grootste drijfveer waarom ouders met de bezem voor hun kind uit lopen om alles weg te vegen. Je zet letterlijk je eigen overlevingsstrategie in om zowel jezelf als je kind te beschermen.
Hoe harder jij je best doet, hoe minder kansen je kind krijgt.
Door ‘te curlen’ ontneem je je kind de ruimte zelfstandig om te leren gaan met moeilijkheden en conflicten. Curling gedrag is niks anders dan controleren, vooraf alles dichttimmeren of er bovenop zitten. Een andere reactie is het minder grenzenstellen vanuit de gedachte ‘hij heeft het toch al zo moeilijk’.
Maar deze moeilijke en pijnlijke ervaringen in het leven hebben ze juist zo hard nodig om op te groeien tot zelfstandige en zelfverzekerde volwassenen. Zonder dat je het wilt en zelf in de gaten hebt, zie je door je eigen pijn en overlevingsstrategie niet meer wat je kind écht nodig heeft.
Wat jij kunt doen om je kind te helpen
Zet zelf een stap terug en je kind zet er een paar vooruit.
Het lijkt gemakkelijk, gewoon loslaten, je kind de ruimte geven. Maar als dat zo was, dan had je dat al wel gedaan. Wat je echt gaat helpen is onderzoeken waarom je zo geraakt wordt door je kind. Wat wil je niet dat je kind voelt? Wat wil je zelf niet voelen en waar komt dat vandaan? Als jij jezelf herkent als ‘curling ouder’, is het tijd om in je kindertijd te duiken. Welke ervaringen van toen maken dat je doet wat je nu doet?
Wellicht dat onderstaande tips je hierin wat op weg kunnen helpen.
- Onderzoek waar je kind tegenaan loopt en ontdek hoe dat voor jou voelt.
- Krijg inzicht in je eigen opvoedgedrag wanneer je kind het moeilijk heeft. Wat doe jij wanneer je geraakt wordt, wat zijn je patronen die zich elke keer weer herhalen?
- Ontdek bij jezelf over welke pijn het nu eigenlijk gaat, wat van vroeger wordt er bij jou geraakt? Deze oefening helpt je hierbij.
- Ga het zelf voelen. Het beste ruim je de pijn die je tegen komt ook op voor jezelf via diepgaand en echt life changing lichaamswerk. Wanneer jij vrij bent van je eigen pijn, kun je zuiver reageren op je kind, kun je hem zien in wat hij nodig heeft, wat zijn behoeften zijn. En zo kan je kind opgroeien tot een evenwichtige en zelfstandige volwassene die weet hoe hij zijn eigen moeilijkheden kan oplossen. Omdat hij gehoord en gezien is in zijn behoeftes.
Word je geraakt door dit artikel, heb je vragen of wil je reageren? Neem dan contact met me op.