Een artikel over waarom te laat komen soms heel heilzaam is voor jou en je kind.

Rollercoaster
Wat een week kun je soms hebben hè. Alsof je in een rollercoaster zit waarbij je af en toe toch echt twijfelt of de beugel wel goed vast zit. Het zijn van die weken waarin van alles gebeurt wat niet prettig is, niet goed uitkomt, je zelf erg moe bent en dan, uiteraard, reageren je kinderen met verzet, weerstand en negatief gedrag. Het zijn van die weken waarop je op woensdag al helemaal klaar bent. En dan moet je nog twee dagen tot het weekend. Het zijn van die weken waarin juist de ochtenden dan zo moeilijk verlopen omdat er weerstand is bij het aankleden, eten, tanden poetsen, tas pakken, meer naar school gaan…..bij alles. Je kind boos, jij boos. Je kunt wel janken dan.

Ken je dit soort weken, of ochtenden?

Ik denk dat heel van ons dit wel herkent, dit soort ochtenden heeft. Ze putten je uit, want je hebt maar één doel in de ochtend: je kind op tijd op school en jij op tijd op je werk.

Ik kende ze ook, ik vond ze vreselijk. Alleen maar strijd ’s ochtends, gevoelens als machteloosheid, elkaar niet begrijpen, je kind niet kunnen bereiken. Pff, dat doet gewoon pijn. Echt pijn diep van binnen.

En dan fiets je naar school, enigszins nog op tijd (want de juf heeft aangegeven toch echt gezamenlijk op tijd te willen beginnen en je baas gaf ook aan dat je steeds net wat te laat bent).

Allebei met een knoop in je maag. Afscheid is dan lastig omdat je kind nog boos en verdrietig is en daar is helemaal geen ruimte voor want je moet snel door. En zeker het eerste uur (of misschien wel de hele dag?) heb je last van die knoop in je maag en de knoop van je kind erbij. Echt productief ben je wellicht daardoor ook niet. Je werkt dan gewoon niet zo lekker als anders.

Opkomen voor jezelf én je kind

Ik kende een periode waarin ik niet zo goed voor mezelf (en daarmee ook voor mijn kind) kon opkomen. Op tijd op school zijn (me houden aan wat school/de ander wil) was belangrijker voor me dan de knoop in onze buik. Tot er een moment kwam dat ik het zo niet meer wilde. De knoop in mijn maag werd te groot en ik besloot dat mijn kind (nu 6,5 jaar) niet meer naar school zou gaan met een knoop in zijn buik, maar pas wanneer hij zich prettig voelde. Dat ik dit kon, had te maken met de juf die hij op dat moment had en mijn eigen persoonlijke ontwikkeling en groei (waar ik steeds aan werk omdat het de enige manier is om een goede therapeut te worden, te zijn en te blijven). Een groei gericht op mijn eigen pijn opruimen zodat de pijn (het moeilijke of negatieve gedrag) van mijn kind, mij niet meer raakt. Want alles wat met je kind te maken heeft, raakt aan jouw eigen innerlijke kind.

Manieren om je kind te bereiken, de knoop uit jullie buik te halen

Ik geef je graag wat tips hoe jij dit soort ochtenden of andere momenten kunt doorkomen vanuit liefde en geduld.

Tijd nemen en je kind proberen te begrijpen.

Ik nam de tijd ’s ochtends om te begrijpen waarom mijn zoon boos werd, wat er speelde. Ik besefte dat hij iets aan wilde geven maar er de woorden niet voor had. Ik hielp hem door vragen te stellen, in te voelen, me proberen voor te stellen waar hij last van had. Je komt er dan wel samen. Of niet, dan zijn er nog andere mogelijkheden. Soms weet je het even niet, en dat durven toestaan en toch je kind rustig krijgen, is ook heel belangrijk.

Duidelijk zijn wat wel en niet mag: je kind geven wat hij nodig heeft op dat moment.

Hoe duidelijker je bent in wat wel en niet kan (‘boos worden mag, maar jezelf of de ander pijn doen niet, hier mag je wel op slaan’), hoe beter je kind bereikbaar wordt. Het blijkt ook bij ouders die ik deze adviezen geef dat wanneer ze hun kind de ruimte bieden om opgekropte boosheid kwijt te kunnen raken door op kussens te slaan, ze daarna fijn samen konden eten en naar school gaan.

Keuzes geven en consequent zijn.

Stel duidelijke grenzen en keuzes: ’Wil je boos naar school en met honger, of kom je aan tafel zitten eten en samen praten over wat er nu aan de hand is zodat je fijn naar school kunt?’ Een kind kiest niet zo maar gauw voor ‘honger en boos’. Belangrijk is wel, kiest je kind daar wel voor, dat je het dan ook echt doet. Geef hem de vrijheid in zijn eigen keuzes en laat hem zelf ervaren wat het effect van zijn keuzes is. Dit gaat over eigen verantwoordelijkheid, hoe klein ze ook zijn. Wees dus ook echt overtuigend. Ze hebben snel door als je iets inzet als truc.

Vraag wat je kind nodig heeft om zich weer fijn te voelen en geef daar gehoor aan.

Stel bijvoorbeeld de vraag: ’Wat heb je nodig nu om je weer fijn te voelen?’ Zo kwam het bij ons regelmatig voor dat we nog even samen dansten voordat we naar school gingen, ook als de bel al gegaan zou zijn, want mijn kind kon aangeven wat hij nodig had en dat vind ik zó belangrijk! Dat is echt goud waard voor later.

Ik hoor je denken, hoe kun je dat nu doen terwijl de bel al gegaan was? Tja, omdat ik echt liever wilde dat mijn kind vanuit liefde naar school ging dan vanuit stress. En ik wist dat dit geen gewoonte zou worden, het was nodig voor zolang het duurde. Soms is er meer of minder tijd om te doen wat er nodig is, of te doen wat je kind aangeeft, maar maak er altijd tijd voor, als is het maar een minuutje. Mijn ervaring is dat kinderen geen dingen vragen die echt niet zouden kunnen. Als je kind het niet weet of dus wel met dingen komt die niet kunnen (dagje vrij zijn) ben dan heel helder dat het niet kan en reik hem andere opties aan.

Overlevingsstrategieën op tijd tackelen

Probeer te achterhalen wat er mis is, wat je kind dwars zit (vaak school gerelateerd). Wie eerdere blogs op artikelen van mijn gelezen heeft, weet dat je overlevingsstrategieën ontwikkeld tot je 9^e-10^e levensjaar en dat je daar als ouder een belangrijke rol in speelt. Indien je bijvoorbeeld weet van je kind dat hij op school net gaat doen of er niks aan de hand is terwijl hij jou net verteld heeft hoe hij zich voelde, ben dan duidelijk dat je niet wilt dat hij net doet of er niks is, dat hij daar juist die buikpijn van krijgt. Zo help je hem een strategie meteen al te tackelen. Vaak hoor ik in mijn praktijk dat er dan kennelijk iets geraakt wordt hierin bij een kind, dat ze dan vaak wel vertellen wat er was.

Tijdsdruk

En nu hoor ik je denken: ’Ja, maar ik moet toch echt op tijd op mijn werk zijn’. Klopt, dat moet je ook. Maar ik weet zeker dat wanneer je dit bespreekbaar zou maken, er even thuis vol voor gaat als de ochtenden zoals omschreven vaker voorkomen dan je lief is, dat je dan binnen een paar weken weer (bijna) elke dag op tijd op je werk verschijnt, zonder knoop in je maag waardoor je ongetwijfeld nog eens productiever zal zijn ook.

Het vraagt dus om op durven komen voor je zelf én je kind. De ruimte te durven nemen die nodig is. Je kind zal dat namelijk voelen, dat je hem geeft wat hij nodig heeft. Ik spreek uit eigen ervaring dat het jullie band zal versterken, dat je kind steeds makkelijker gaat vertellen wat er is.  Iets wat ik zelf (en veel meer van mijn generatie) niet geleerd heb en ook echt niet kon als kind. Ik gun het mijn kind zo dat hij dat kan, voor zijn zelfvertrouwen, eigenwaarde, zijn toekomst. En daarvoor heeft hij ons nodig, de ene keer meer dan de andere keer.

Ik wens je fijne ochtenden toe en de mogelijkheid om zonder knopen naar school en werk te gaan. Mocht je vragen hebben, even willen sparren, dan hoor ik je graag.

Meer lezen?

Wanneer je mijn Facebook pagina volgt of je abonneert op de nieuwsbrief kom je ook mijn nieuwste artikelen tegen of ontvang je ze steeds als eerste. Inschrijven voor de nieuwsbrief doe je via het contactformulier op mijn site.