3 tips om dichter bij jezelf te blijven wanneer je geraakt wordt

Zere plek
Wat kan het toch zeer doen wanneer iemand precies op jouw zere plek drukt. Het kan vanuit een onverwachte hoek komen, juist op een gezellig feestje omdat iemand ineens denkt een grapje te maken, wat vast ook wel zo bedoeld is, maar helaas komt het bij jou even niet zo binnen. Of wanneer je moeder weer over datzelfde onderwerp begint, je partner voor de zoveelste keer weer in de kantine bleef hangen met vrienden terwijl jij met een ziek kind thuis zit, bedenk het maar. Jij weet beter wanneer je geraakt wordt dan ik.

Wat doe jij wanneer je geraakt wordt?
En wat doe jij dan? Dit zijn vaak van die momenten waarop je je in een klap verdrietig, boos, alleen of angstig voelt. De momenten waarop je vaak ruzie krijgt, dingen zegt die je helemaal niet wilt zeggen. Of je je weer heel stil terugtrekt in jezelf en de boosheid stokt in je keel. Je niet kunt zeggen wat je zo graag wilt zeggen, omdat je te bang bent voor ruzie.

Ik leg je uit wat er nu daadwerkelijk gebeurt in je lichaam en geef je vervolgens 3 tips om dichter bij jezelf te blijven.

Het gaat niet om degene die je raakt, maar om jezelf
Wanneer je pijnlijk of diep geraakt wordt, kun je de neiging hebben om het buiten jezelf te plaatsen, gewoon om jezelf te beschermen. Je belt boos en verdrietig je vriendin op die jou bevestigt dat je man dat helemaal niet mag doen, jou alleen laten zitten met een ziek kind, wat denkt hij wel! Of je partner is je moeder inmiddels ook wel beu met al die opmerkingen over hoe jullie je kind het beste kunnen opvoeden. Je voelt je erkent, fijn, je ziet het dus niet verkeerd. Je zucht en gaat verder. Naar het volgende incident, waarbij dit zich weer herhaalt. Ondertussen bouwt, zonder dat je het meteen in de gaten hebt, zich stress, frustratie, verdriet en angst op in je lichaam, waardoor je steeds eerder geraakt wordt. En steeds dieper. 

Tip 1: besef dat de irritatie die je voelt bij de ander juist over jezelf gaat

Besef dat het over jou gaat. Hoe pijnlijker je geraakt wordt, hoe meer werk je zelf te doen hebt. Ja natuurlijk, echt chique is het niet van je partner dat hij je alleen laat zitten met een ziek kind, of opnieuw over je grenzen gaat met wat dan ook, maar wat zegt dit over jou? Hoe vaak heb je dit al toegelaten? De oplossing in dit gevallen is dus om te kijken naar wat jij zelf creëert waardoor de situatie die je zo raakt, zich steeds weer kan herhalen? Waar ben je bang voor, wat zeg of doe je niet wat je zou moeten doen? Voel je je eigen grens wel aan? Deze vragen en dit bewustzijn, zijn de eerste stappen richting jezelf.

Door zelfbescherming kom je niet verder
Wanneer je geraakt wordt is het logisch dat je jezelf wilt beschermen. Je wilt je niet rot voelen, alleen of verdrietig. Zelfbescherming op de momenten dat je geraakt wordt, werkt alleen juist tegen je. Het is namelijk absoluut het tegenovergestelde van zelfzorg. Zelfzorg is doen wat goed is voor jezelf. Het beschermingsmechanisme dat jouw lichaam inzet wanneer je geraakt wordt, was er ooit toen je klein was om je te helpen. Toen was het goed, nodig ook echt. Dat heeft heel lang voor je gewerkt, maar nu werkt het juist tegen je. Je kunt er niet door groeien, het houdt je stil, klein, of zorgt ervoor dat je steeds weer in conflict raakt en juist ook verder verwijderd raakt van diegene die je zo dierbaar zijn. Je hebt dus de neiging om jezelf te beschermen als je geraakt wordt, logisch, alleen je hebt iets anders nodig indien je het echt wilt veranderen. Maar daarvoor moet je weten welke patronen je steeds inzet en je moet ze doorbreken.

Tip 2: Besef dat zelfbescherming alleen voor je werkt wanneer je patronen doorbreekt, dan wordt het juist zelfzorg.

Het zijn je oude patronen, oude overlevingsstrategieën die je steeds op je plek houden, die jou steeds beschermen wanneer je het moeilijk hebt. Het zijn tegelijkertijd dezelfde patronen waardoor je steeds voelt niet te kunnen doen op zo’n moment wat je nu inmiddels graag zou willen doen. Dat moet dus op een diepe laag doorbroken worden. Dat gaat echt niet zomaar, daar ben ik heel eerlijk in, maar je kunt zelf al wel beginnen met jezelf de vraag te stellen waar het vandaan komt wanneer je zo geraakt wordt. Onderzoek waar je het van kent, dat gevoel dat je partner je in de steek laat, iemand over je grenzen kan gaan, je baas zonder overleg dingen voor je bepaalt, je collega steeds maar werk afschuift naar je of iedereen maar naar jou toekomt voor hulp, en er eigenlijk ook gewoon vanuit gaan dat je het doet. Wat maakt dat jij dit nu nog steeds zo doet, want je mechanisme komt uit je kindertijd, vroeger was die nodig. Wanneer je dit weet, ben je al aardig op weg. Door jezelf te begrijpen en ook serieus te nemen, kom je ook steeds dichter bij jezelf.

Je kunt juist ontzettend leren van degene die je raakt.
Wanneer je de eerste twee tips inmiddels kunt toepassen, is het tijd voor de volgende. De ander raakt je, de pijn gaat over jezelf. Maar er is ook die ander. Niet om naar te vingerwijzen en te veroordelen, want dat levert alleen nog maar meer frustratie op, maar om diegene te begrijpen.  Wanneer je de ander echt probeert te begrijpen, waarom hij of zij doet wat diegene doet, dan ontstaat er compassie. Je weet dan dat wat diegene doet niet over jou gaat. Je haalt daarmee 2 belangrijke dingen uit elkaar: je eigen pijn die geraakt wordt en de intentie van de ander. De compassie voor de ander verzacht je boosheid en dat maakt dat je je eigen pijn kunt gaan helen. Zolang je boos blijft, hou je ook je eigen pijn in stand. Zo wordt degene die je raakt je leermeester, want wanneer je niet meer boos bent op de ander, kun je dus echt gaan kijken naar je eigen pijn. Sterker nog, vaak kun je dat dan samen in verbinding doen en groei je samen weer verder.

Tip 3: Weet: Degene die je raakt is je grootste leermeester. Door de ander te begrijpen die je raakt, heel je je eigen pijn.

Daar waar je bij tip 1 naar jezelf keek waar jij vandaan kwam, doe je dat bij tip 3 bij de ander. Het jou alleen laten zitten met een ziek kind, gaat misschien wel over een dieperliggende onzekerheid geen goede ouder te zijn. Je moeder die zich steeds met jou bemoeit is mogelijk bang dat het niet goed gaat. Het gaat er dan even niet om of ze het recht heeft zich met je te bemoeien en het kan nog steeds grenzeloos zijn en niet helpend, maar door te begrijpen dat het vanuit angst is (en dus vaak liefde), kun je er anders naar kijken. Jouw grens zal dan heel anders overkomen bij de ander omdat jij hem vanuit compassie kunt stellen. Automatisch ben je dan dichter bij jezelf.

Is de pijn te groot om het zelf te doen?
Is de pijn te groot wanneer je geraakt wordt en ervaar je dat je gewoon niet zelf deze tips kunt toepassen? Wees gerust, het is niet gemakkelijk wat ik hier neerzet, dat doe je echt niet zomaar even. Wil je het dus niet alleen doen? Kijk dan eens hier wat ik voor je kan betekenen en vraag een gratis kennismakingsgesprek aan.