Scheiden doe je niet zomaar, zeker niet wanneer er kinderen in het spel zijn. En wanneer het zover komt, dan is er al veel aan vooraf gegaan. Pijn, verdriet, boosheid. En daar krijgen kinderen altijd wat van mee. De ene keer meer, de andere keer minder. Het maakt niet uit hoe oud ze zijn. Het is niet zo, wat toch wel eens gezegd wordt, dat als de kinderen klein zijn ze er minder van meekrijgen dan de oudste in het gezin. Nee, sterker nog, voor een kleintje is het misschien nog wel lastiger, omdat die er nog maar weinig van snapt, er de woorden niet voor heeft. En omdat de wereld nog om hem of haar draait, gaan ze onbewust ook voelen dat het aan hen ligt. In dit artikel wil ik je inzichten aanreiken zodat jij je kind(eren) kunt hepen de scheiding te hanteren. Zodat je juist een diepere verbinding gaat ervaren met jezelf en je kind.

Scheiden en toch verbinden?

Scheiden en tegelijkertijd je kind zo goed mogelijk er doorheen helpen, is niet gemakkelijk, want ieders veilige wereldje staat helemaal op zijn kop. Al is het nog zo de juiste beslissing en zal de rust in de toekomst voor iedereen beter zijn, dat wat er is, valt weg. En daar reageert een kind op. Wat je vaak ziet zijn de logisch en bekende gevoelens van verdriet, boosheid en angst. Bang om een ouder te verliezen, vaak de ouder die ergens anders gaat wonen. Afhankelijk van hoeveel er verandert, is het uiteraard moeilijker of makkelijker voor een kind. Maar wat nu als jouw kind heftiger reageert dan andere kinderen, of dat het voor jullie als ouders net wat te moeilijk is om het te hanteren? Dat je er niet zo goed kunt zijn voor je kind als je graag zou willen omdat je zelf zo met emoties zit? Jullie kind heeft het dan dubbel moeilijk, de scheiding an sich en het gevoel niet terecht te kunnen bij een of beide ouders, het gemis van verbinding die het dan hard nodig heeft, maakt dat je kind zich dubbel eenzaam voelt.


Dat kan anders. Dit artikel is voor jou wanneer je merkt dat de scheiding een wel heel grote impact heeft, het eigenlijk net de zwaar is, je kinderen veel boos zijn, verdrietig zijn en je niet goed weet hoe je kunt verbinden met jezelf en je kind. Dit artikel helpt je daarbij op weg.

Ik reik je 5 stappen aan die je helpen om jouw kind precies datgene te geven wat het nodig heeft, echt afgestemd op de behoeftes en dieper liggende verlangens van je kind. In deze stappen ga je de basisbehoefte van je kind ontdekken om op die manier dus precies te kunnen geven wat je kind werkelijk nodig heeft. Je gaat ook ontdekken wat jouw rol hierin is en wat jij als ouder kunt doen.


Door deze 5 stappen onderzoek je wat je kinderen hebben meegekregen met de scheiding, of je kind, de eventuele ruzies vooraf of spanningen, stiltes. Je gaat kijken hoe dat bij je kind heeft doorgewerkt. Wanneer je dat weet en vooral, waar die reacties vandaan komen, dan weet je ook wat je kind nodig heeft en wat jij dus kunt doen om je kind te helpen de scheiding en alle bijkomende emoties te hanteren. Je onderzoekt dit niet alleen voor je kind, maar ook voor jezelf, want jij bent de ouder. Je kind leert en groeit via jou. Jij bent de sleutel naar het geluk van je kind.

Heb je meerdere kinderen, dan kan dit dus voor elk kind verschillend zijn. Daarom spreek ik vanaf nu over ‘het kind’.


De stappen die je doorloopt zijn:

  1. Wat heeft mijn kind precies meegekregen van de scheiding?
  2. Wat is het effect van de afgelopen periode op mijn kind?
  3. Wat maakt dat mijn kind hier zo op reageert, waar komt dat vandaan?
  4. Hoe reageer ik nu op mijn kind en is dat helpend? Waar komen mijn reacties vandaan?
  5. Wat heeft mijn kind nodig, wat kan ik doen om te helpen?                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Stap 1: Wat heeft jouw kind meegekregen van de periode voor de scheiding, tijdens en erna?

 

Deze vraag lijkt heel simpel, maar ik help je om dit op een dieper niveau te bekijken. Ik ga er vanuit dat een probleem nooit opgelost wordt op het niveau waarop het ontstaat, maar op de diepere laag eronder. Dit kan zowel wat ingewikkeld zijn als her en der wat pijnlijk. Het gaat namelijk niet alleen over het verdriet dat je bij je kind ziet, wat logisch is, maar vooral over wat jullie kind bij jullie gezien heeft tijdens de scheiding en de periode ervoor. Welke overlevingsstrategieën ziet je kind bij jullie, wat doen jullie emoties met je kind?


Even voor de duidelijkheid, het gaat hier niet over schuld, als jullie anders hadden gekund, dan hadden jullie dat gedaan. Het gaat erom dat je durft te zien wat je kind heeft meegekregen wat jouw rol daarin is geweest. Daar is een flinke portie lef voor nodig. Maar het helpt wel mee om de lasten van de scheiding, die je kind op die kleine schoudertjes draagt, te verminderen. Elk kind draagt namelijk lasten mee van zijn ouders als het ziet dat zijn papa of mama het moeilijk hebben. En bij een scheiding kunnen dat er net te veel zijn voor een (klein) kind. Simpelweg vanuit de neiging, die ieder kind heeft, om ouders gelukkig te maken als je als het ziet dat zijn ouders het moeilijk hebben.


Dus, wat krijgt je kind mee?


Allereerst ziet je kind hoe jullie omgaan met emoties, met conflicten, moeilijke situaties in het leven. Tot het 9e-10e levensjaar ontwikkelt een kind zijn patronen, overlevingsstrategieën. Een overlevingsstrategie ontwikkelt ieder mens wanneer iets te moeilijk en te groot is.

Even wat info om het beter te begrijpen. Innerscore ziet ons lijf als een fabriek. We stoppen daar de hele dag dingen in zoals voedsel, zuurstof, drinken en daardoor produceert ons lichaam, beweging, groei. Via een natuurlijk proces wil het ons lijf ook weer verlaten. De emoties willen ook ons lijf verlaten, via de bovenkant van ons lijf. Maar wanneer een emotie of gebeurtenis nu te groot is, en voor een kind is dat al gauw te groot, dan zet ons lichaam ergens een blokkade, zodat we de emotie niet hoeven te voelen. Een natuurlijk beschermingsmechanisme van ons lijf waardoor de emotie tegengehouden wordt. Dat kun je voelen in je maag, buik, je keel die dicht gaat zitten, kaken of je mond en lippen die op elkaar gaan. De emotie kan er zo niet uit en je doorvoelt hem dan dus ook niet helpt. Helpend voor dat moment. Belemmerd voor later. Je herkent het dan, en zo noemen we het dus ook, als je overlevingsstrategie.


Een kind ontwikkeld deze strategieën door te kijken naar zijn ouders, hij leeft na wat hij leert en ziet. Om dus antwoord op deze eerste vraag te geven, is het nodig dat je kijkt naar hoe jij omgaat met de scheiding, de emoties, de ruzies.


Ik geef je een voorbeeld.
Je merkt al langer dat het niet op te lossen is tussen jou en je partner. Lange tijd hebben jullie ervoor gevochten, maar inmiddels voel je in jezelf dat je afstand aan het nemen bent. Je bereid jezelf van binnen voor op het gesprek waarin een knoop doorgehakt moet gaan worden. Dat is zichtbaar aan iemand en voelbaar. Vooral voor kinderen. Het kan zijn dat je kind op zo’n moment en in zo’n periode vragen gaat stellen. Omdat je je kind wilt beschermen, omdat je er zelf ook nog niet helemaal uit bent of je kind te jong is, zeg je op de vraag ‘Wat is er?’ vaak ‘Oh niks, het komt allemaal goed!’. Omdat je dat zo graag wilt, voor jezelf, jullie, je kind.

En dan gebeurt er iets verwarrends bij je kind van binnen: ‘Wat moet er goedkomen als er niks is?’ en ‘Ik zie toch dat er iets is, wat raar!’. Kinderen zien altijd dat er iets is en voelen het altijd goed aan. En hoe vaker dat gebeurt, deze goed bedoelde en liefdevolle ontkenning, hoe minder een kind nog durft te vertrouwen op zijn gevoel. Het zal dus zoeken zijn hoe je reageert op dit soort vragen van je kind. En ja, wanneer je kind te jong is, er nog teveel onduidelijkheid is, dan moet je zeker voorzichtig zijn met wat je vertelt. Ik pleit hier dus zeker niet voor ‘alles maar vertellen omdat het anders verwarrend is voor je kind’. Nee, wat ik je wil aanreiken is het besef wat het gevolg is, zonder oordeel. Kijken naar wat er is zonder schuld. Dan kun je zien wat jij je kind meegeeft. In dit geval dat hij moeilijk op zijn gevoel kan blijven vertrouwen. En dat heeft een groter effect dan je denkt. En je doet ook iets naar jezelf: je bent niet eerlijk naar jezelf. Er is wel iets, en door dat te ontkennen, gaat het van binnen bij je knagen.


Ik geef je ook meteen een tip mee, hoe je iets anders voor kunt leven naar je kind. Mogelijk dat dit voorbeeld niet precies aansluit, maar mijn inzichten en tips zijn altijd toepasbaar op elke situatie omdat het niet ingaat op de inhoud maar op de diepere laag eronder.

Wees eerlijk, eerlijk naar jezelf en je kind. Erken je kind in wat hij zegt en voelt, daarvoor hoef je niet inhoudelijk te worden naar je kind waar je hem juist mee kan belasten. Dat kan op deze manier: ’Dat heb je goed gezien lieverd, dat er iets is, dat ik me verdrietig voel. Dit is iets wat wij (papa en mama) gaan oplossen. Dat is moeilijk en maakt je misschien onzeker, of je maakt je zorgen en dat snap ik. Kom maar even hier, ik ben er voor je om jou hiermee te helpen.’ Afhankelijk van de leeftijd ben je opener of juist niet in wat er speelt en kies je uiteraard je eigen woorden die je kind snapt.


Deze manier van erkenning levert jou en je kind 3 wezenlijke dingen op:

  • Je erkent je kind, hij voelt zich gehoord en serieus genomen.
  • Je neemt de verantwoordelijkheid terug van jouw gevoel, je kind hoeft er zich geen zorgen verder over te maken.
  • Je bent er voor je kind, ook al is er geen duidelijkheid, is het toekomstperspectief verdrietig, je kind voelt er zich niet alleen voor staan. Deze steun is goud waard.

Wat je kind dus heeft meegekregen is helemaal afhankelijk van hoe jullie zijn omgegaan met alles wat er rondom de scheiding gespeeld heeft. Durf je er naar te kijken? Dapper als je dat lef hebt. Je zult gaan merken, als je dit echt zonder schuld kunt, dat je je ook ergens een gevoel van opluchting kan geven. Het is zoals het is, nu weet ik het en nu kan ik er iets aan gaan doen. Het maakt de weg vrij voor verandering, voor het hanteerbaar maken van deze mogelijk net wat te zware periode.

De overige 4 stappen lees je hier op Marstyl.nl

Ervaringen van anderen

Groen van Prinstererlaan 65 Waalwijk – 06-10459886 – info@nadinecarter.nl

©2021 Nadine Carter – Ontwerp en techniek door Onsite Webdesign