Maandag 9 november, de eerste dag van het Sinterklaas journaal. Een drukker kind dan anders. Spanning in huis, niet luisteren, boze buien. De Sint is vakkundig met de deur in huis gevallen. Iets wat leuk ‘hoort te zijn’, gaat ineens aanvoelen als ‘En we hebben nog zo’n lange weg te gaan….!’.

Herkenbaar?

In dit blog lees je hoe ik een moeder begeleidde in de Sinterklaasperiode. Ik geef je inzichten, niet zo zeer in hoe je de spanning kunt verminderen, maar in hoe jij  je kind kunt helpen zijn spanning te hanteren.

 

Als je kind het spannend vindt

Sinterklaas is een feest speciaal voor de kinderen, iets wat wij grote mensen bedacht hebben. En iets wat wij, vaak, met veel kinderlijk eigen plezier voor onze kinderen organiseren en vooral meebeleven. Ik kijk met ontzettend veel plezier terug naar mijn eigen Sinterklaastijd. Mijn moeder maakte er echt een heel bijzonder feest van, al haar liefde voor ons zat erin volgens mij. Iets wat ik erg graag ook zo wilde gaan doen als ik moeder zou zijn, nam ik me altijd voor. En dat hoor ik vaker in mijn praktijk. 

Maar wat nu, als je kind het gewoon zó spannend en eng vindt dat het niet meer leuk is? Dan kun je daar al je liefde en eigen fijne herinneringen wel in willen stoppen, maar die komen niet aan. Al doe je nog zo je best. En dat kan best wel eens frustrerend zijn.

Zo had dus een moeder in mijn praktijk voor het eerst in 6 jaar te maken met een kind dat het echt niet leuk vond. Het was té spannend, té druk, té veel. En dat resulteerde in grote mond, ruzie, niet luisteren. En na een paar dagen ook bij haar en haar man gevoelens als machteloosheid en verdriet. ‘En ze moesten nog zo lang, het was pas net begonnen’, verzuchtte ze.

De spagaat

Wij als volwassenen bedenken een leuk feest, allerlei activiteiten om ons kind lekker kind te kunnen laten zijn en genieten van Sint en zijn Pieten. Bij de scouting, de zwemles, de voetbal, het buurthuis, je werk, school, overal zijn er extra feestjes om het Sintfeest te vieren.
Maar dit meisje  wilde niet. En de moeder kwam in een spagaat terecht. Haar man overigens ook, want alle collega’s namen hun kinderen mee naar het feest natuurlijk. Ze proberende: ’Maar, het is toch leuk?’. Je wilt toch proberen dat je kind het leuke feest mee kan maken. ’Mama, ik vind het niet leuk, ik vind het te druk’, was het antwoord dat ze kreeg. En toen besefte ze ineens heel goed wat er gebeurt. Haar kleintje hoefde het maar een keer te zeggen, vooral toen ze dat gespannen snoetje erbij zag. Er is geen enkel kind dat voor zijn lol zegt: ’Ik wil niet naar Sinterklaas’.

De sherpa van je kind

En dan zie je dus hoe moeilijk je kind het heeft met iets wat wij bedenken. We raakten in gesprek over of niet het beter was om maar eerlijk te vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, de moeder voelde soms toch al dat ze aan het liegen is, zeker op de momenten waarop haar kind de spanning maar moeilijk aan kon. Dan vroeg ze zich af voor wie ze dit nu eigenlijk deed. Dit blog is echter geen pleidooi over het eventueel liegen naar je kind over Sint en of dat wel goed is. Maar deze moeder voelde zich in een flinke spagaat zitten. Ze voelde zich schuldig, ze konden samen zo niet meer genieten van deze magie. Sterker nog, er waren veel boze buien. Haar kind had het moeilijk. En dat deed pijn.


Ze besefte dat die pijn kwam omdat wij Sinterklaas vieren en wij als grote mensen dit elk jaar ook maar weer groter maken. En dat maakte het dan ook ‘veel gemakkelijker‘ om haar spanning te dragen, om de boze buien er te laten zijn, want het werd haar ook duidelijk dat de magie verbreken nu nog helemaal geen optie zou zijn, haar oudere broer geloofde namelijk ook nog heilig, het zou wel erg ingewikkeld worden. Ze besloot te kiezen om Sinterklaas nog te laten bestaan.
Ze stelde me toen een hele belangrijke vraag: ‘Hoe doe ik dat, hoe draag ik dan last dat zij het zo moeilijk heeft voor iets dat niet eens echt bestaat en wij verzinnen?’
 
Ik vertelde haar dat wanneer ze beseft wat er bij haar geraakt wordt en zij heelt dat stuk in zichzelf, dan wordt het al veel dragelijker. En ook dat ze mag beseffen dat ze de last kan dragen voor haar kind, dat ze sterk genoeg is. We zijn een tijdje stil blijven staan bij deze thema’s in haar leven.

Een paar weken later kreeg ik het nog eens zo helder en treffend uitgelegd door Bertold Gunster in zijn Omdenkshow: ’Als ouder ben je de sherpa van je kind’. Een sherpa is de rugzak- en waterdrager van de bergbeklimmers. Zij volgen, dragen de last en zorgen voor de veiligheid. Maar ze volgen en dragen. Met gratie, in het belang van de klimmer.


Mooi beeld. Je verplaatsen in de rol van sherpa maakt het makkelijker om de last ook te kunnen dragen. Zeker als je daarbij beseft dat je als ouder je kind nou eenmaal frustraties aan hoort te bieden in het leven, om ze vervolgens daar ook mee te helpen die te leren hanteren. Je maakt ze wegwijs in het leven. En daar hoort pijn bij, frustratie, boosheid en verdriet.

Zo leer jij je kind spanning te hanteren (en blijf je zelf ook overeind)

Twee weken later belde de moeder me op. De spanning verminderde deels al vanzelf omdat ze de boosheid van haar kind al veel beter aankon, ze nam verantwoording en dat is echt het halve werk. Daarnaast was het haar gelukt haar eigen belang ‘ik wil mijn kind zo graag dezelfde Sinterklaas geven als ik gehad heb’, aan de kant te zetten en is ze écht gaan luisteren naar haar kind. Zelf vond ze dat niet zo lastig, maar de ander het duidelijk maken dat haar kind het écht niet leuk vond, was soms wat moeilijker, zeker collega’s van haar man die niet snapten dan hun kind niet gezellig meedeed met de andere kinderen. 


Daar zijn we nog even op doorgegaan, hoe ze daarin wat sterker kon zijn of nog meer haar kind kon geven wat zij nodig had. Ze gaf aan het liefste op school bij haar te zijn maar ze wilde niet gezien worden als zo’n overbezorgde zeurmoeder. Ik nodigde haar uit echt te gaan voelen wat haar kind nodig had en dat te gaan bespreken met de juf. Ze bleek een engel van een juf te hebben die het goedvond dat haar moeder de hele dag op school was voor het Sinterklaas feest zodat het meisje kon genieten. Ze kon er dus bij gaan zijn op dat moment zoals ze was, met hoe zij zich voelde. Zij hoeft dus niet te veranderen en de kans is groot dat zij daardoor kan gaan genieten.


Nachtmerries
Uiteindelijk vertaalde de spanningen zich in nachtmerries bij het kind van de moeder in mijn praktijk. Haar man stond er niet zo achter maar ze heeft haar de nabijheid gegeven die zij nodig had, bij hun in bed. Dat kan ik alleen maar bevestigen als een hele goede manier van je kind de veiligheid geven die het nodig heeft. En ja, ze kwam slaap te kort daardoor, maar ze wist dat Sinterklaas niet eeuwig duurde en dat zij niet élke nacht een nachtmerrie had. We hebben samen gekeken hoe ze hem kon helpen bij deze nachtmerries, want pakjesavond moest nog komen. Ik adviseerde de moeder samen de nachtmerrie te gaan tekenen en op te schrijven en er ook een verhaal bij te maken met een betere afloop. Samen met moeder keek ik welke tools ze aan het verhaal zou kunnen toevoegen die het voor haar veiliger maakte, dingen die zij nodig had waardoor ze sterker was dan in haar nachtmerrie, waardoor ze kon voelden dat ze niet meer overgeleverd was aan wat er gebeurde. Door deze opdracht heeft zij ook beter kunnen verwoorden wat ze voelde en wat ze nodig had.

Gelukkig was het meisje de maandag na het weekend vrij (een dagje thuis houden was anders een hele goede optie geweest). Langzaam kwam hun meisje weer wat terug……

 

Ervaringen van anderen

Groen van Prinstererlaan 65 Waalwijk – 06-10459886 – info@nadinecarter.nl

©2021 Nadine Carter – Ontwerp en techniek door Onsite Webdesign