Ik ben niet lief! Ik ben mezelf
Ik neem je mee op reis. Een reis naar onvoorwaardelijke liefde voor jezelf en anderen. Een reis waardoor je kunt stoppen met steeds maar lief zijn en ervaren hoe bevrijdend dat is. Je ontdekt hoe je door niet lief te zijn jezelf wordt en juist weer verbindt met de ander. Een reis waarbij je ontdekt dat lief zijn niet hetzelfde is als liefde geven. Een reis naar je eigen plek in het leven en het ontdekken van een altijd al aanwezige oerkracht in jezelf. Een reis die ik zelf gemaakt heb. En nog steeds maak, want hij begint steeds weer opnieuw omdat er zoveel te ontdekken valt in jezelf.
Als je leert dat je met hard werken beter wordt dan je bent
Het is 3 oktober 1977. Nadat mijn moeder 3 maanden weeremmers heeft moeten slikken omdat ik het al wel welletjes vond na 5,5 maand in haar buik, kwam ik dan eindelijk na 1,5 dag samen hard werken ter wereld. Met gierende banden scheurde mijn vader over de dijk in Sprang-Capelle omdat ik er bijna aankwam. ‘Het is een meisje, het is een meisje’ schijnt hij vol liefde geroepen te hebben over de afdeling.
So far so good
Ik was welkom en ben in liefde geboren. Het was een pittige start met de navelstreng om mijn keel waardoor ik flink heb moeten overleven. Dat leverde een blauwdruk op voor het leven die gaat over vechten, doorgaan, niet opgeven en bang om stil te staan. Daar moet je bij optellen hoe je opgroeit om de strategieën die je steeds maar weer inzet compleet te hebben.
Ik groeide op in een liefdevol maar zeker ook ambitieus gezin waar hard werken en goed je best doen voorop stond. Mijn vader was een voorbeeld in kansen creëren voor jezelf om wel dat kwartje te worden. Er werden ons ontzettend veel kansen geboden. Daarnaast hadden mijn ouders beiden niet geleerd hoe het is om echt lief te hebben omdat ze zelf niet de liefde kregen die een kind verdiend, waar het recht op heeft. Onbewust voelde ik me daar verantwoordelijk voor, zoals vele andere kinderen over de hele wereld met mij.
Wat niet de bedoeling was maar wel gebeurd is omdat ik ben zoals ik ben, en dus ook deze boodschappen kreeg, is dat ik dacht dat ik altijd alles moest doen, altijd mijn best moest doen, geen nee kon zeggen, ik iets kon doen om te herstellen, te lijmen, te brengen. Ik heb de koppeling gemaakt dat ik op die manier de liefde zou krijgen die ik nodig had. Als ik lief ben, dan gaat alles goed. Als ik het onderste uit de kan haal, dan ben ik goed. Als ik me aanpas, is de ander gelukkig, dan is er liefde.
Je bent niet lief wanneer je probeert lief te zijn
Ik verwarde als kind dus kennelijk lief zijn en goed zijn zoals je bent met elkaar. Nu zal ik ook echt wel een lief kind geweest zijn, maar ik was ook een heel boos kind. Ergens onderweg op mijn reis, ontdekte ik dat je niet lief bent wanneer je probeert lief te zijn. Want het kost je namelijk te veel. Wanneer je probeert lief te zijn ben je niet jezelf, niet authentiek, niet eerlijk of betrouwbaar. Wanneer je lief probeert te zijn voor een ander doe je dat vaak voor je eigen erkenning. Lief proberen te zijn naar iedereen om je heen maakt je uiteindelijk tot een onprettig mens, maar soms ook als kind. En dat voelde ik, dat het steeds niet goed was, dat ik niet goed genoeg was, wat ik ook deed. Later ontdekte ik ook dat het boze kind dat ik was geen kind was dat haar zin niet kreeg, maar een kind was dat zo graag zichzelf wilde zijn maar niet wist hoe in de wereld die ze gewoon niet begreep, waarin zij zich niet veilig voelde.
Terug naar de basis
Dit gedrag en deze overtuigingen heb ik met me meegenomen, elke verbinding in die ik aangegaan was, elk project dat ik aanpakte en het heeft me zo moe gemaakt. Ik ging vechten in plaats van leven vanuit liefde. De oplossing is niet om dan maar op een andere manier proberen lief te zijn, zodat de ander je dan wel een aardig persoon vindt, omdat je dan wel goed genoeg bent of er bent voor de ander. Je lost een probleem nooit op het niveau op waarop het zich manifesteert, maar altijd de diepere laag eronder.
Terug naar jezelf dus. En dat betekent werk aan de winkel, want dat doe je niet zomaar even.
Ik kwam laatst de vraag tegen ‘wie was je nog voordat de wereld grip op je kreeg?’. Die kwam echt binnen, raakte me. Ik nam hem mee in mijn meditatie om te onderzoeken wat er geraakt werd. Ik ging dwars door de pijn heen. Ik voelde wie ik niet meer was en daardoor kon ik terug naar de basis, naar hoe het de bedoeling is dat ik ben, wie ik ben. Terug naar mijn oorspronkelijke ik.
Indien je terug wilt naar jezelf, je eigen diepe kern, dan is dit ook echt de enige optie. Je moet dwars door je eigen pijn heen om te ontdekken wie je werkelijk bent. Wanneer dit herkenbaar is, ga dan ook eens zitten op het moment dat er iets geraakt wordt en stel jezelf de vraag wat er geraakt wordt en wat er nu nodig is. Laat gebeuren wat er gebeurt. Je kan het aan.
De pijn is niet te groot
Ik denk dat ieders reis, bewust of onbewust gaat over worden zoals je bedoeld bent te zijn, doen wat nodig is voor jezelf en de ander. En dat is lang niet altijd hetzelfde als dingen doen die fijn zijn of leuk, laat staan gezellig. Integendeel. Iedereen heeft hier iets te doen, groot of klein. Je bent hier niet zomaar.
Ik was een eigenzinnig kind, wist wat ik wilde en was ontzettend gevoelig. Kennelijk had ik iets te doen hier op aarde omdat ik zo snel en zo vroeg wilde komen. Heeft de wereld me afgeschrikt? Voor mij voelde het in ieder geval vaak te groot, niet altijd veilig. Ik zag en voelde veel waar ik geen woorden voor had. Mijn oplossing voor alles was om te stoppen met voelen, onder een soort glazen stolp te gaan leven zodat de buitenwereld die te groot was voor me, me niet zou kunnen raken. Ik begreep, net als veel andere kinderen, de wereld om me heen nog niet toen ik klein was. En als je niet vertelt wat er in je omgaat, of omdat je nog niet kunt praten of omdat je er later de woorden niet voor hebt, kun je ook niet de hulp krijgen die je nodig hebt. Iedereen doet wat hij kan op elk moment, het gaat niet over schuld, als je anders kon dan zou je dat gedaan hebben. Maar uiteindelijk creëer je dus wel alles zelf in het leven.
Mist
Het is alsof er een soort mist ontstond rondom me, besef ik nu ik volwassen ben. Ik was er wel maar ik was er niet. Steeds meer ging er langs me heen. Heel ingewikkeld voor iemand die zo graag vol in het leven wil staan, voluit wil leven en er echt voor wil gaan. Kon ik toen maar bij mijn eigen wijsheid, dan zou ik geweten hebben dat ik sterk genoeg was, dat de pijn niet te groot was. Maar dat kon ik toen niet. Mijn blauwdruk was vechten, dus ik ben gaan vechten, tegen de pijn en om wel gezien te worden. Maar als je jezelf niet laat zien, kun je ook niet gezien worden zoals je werkelijk bent. En daar loopt iedereen vroeg of laat op leeg. Ik ook. 20 jaar geleden was ik nog maar net therapeut en wist nog niet dat mijn onderliggende drijfveer om therapeut te zijn een niet zo heel zuivere en helpende drijfveer was.
Jezelf weggeven om er te zijn
In mij was ook een kant die de drang voelde om zichzelf te zijn, ik wist alleen niet hoe. Ik dacht dat je dat deed door voor een ander te zorgen, je aan te passen aan wat de ander nodig heeft en van je vraagt. Opvangen voor de ander wat niet van jou is. Ik wist toen alleen nog niet natuurlijk dat je dan zoveel waardevolle delen van jezelf weggeeft. Dat je als kind je identiteit koppelt aan wat anderen dan van je denken en vinden. Onbewust ga je steeds meer geven om de leegte die in jezelf ontstaat te vullen.
En je aanpassen aan de ander uit angst voor verlies en vechten voor jezelf. Een continue beweging tussen jezelf en de ander; er willen zijn voor de ander en jezelf steeds meer kwijtraken. Vechten om er te mogen zijn en tegelijkertijd dat niet durven omdat je bang bent voor verlies van de ander. Dit zijn twee vijanden, maar wat gaan ze toch vaak hand in hand met elkaar. Leven in de mist is makkelijker, dan hou je het vol. Tot het moment dat de mist optrekt, dan wil je het niet meer.
En dan is het tijd om door te pakken en te werken aan jezelf. Om een goede therapeut te zijn en te blijven is het nodig dat je werkt aan jezelf, al je oude overtuigingen loslaat en zuiver in het leven staat. Pas dan kun je zonder dat het je energie kost en jezelf weggeeft er onvoorwaardelijk zijn voor de ander. Uiteraard ben ik dat aangegaan, dwars door alle pijn en overtuigingen heen, een waardevol station van mijn reis.
Als de mist optrekt in je leven
Als de mist optrekt in je leven
Dan ga je zien wat er is
En waar je bent
Wat je creëert
Als het helder voor je voeten ligt
Dan ga je voelen wat je doet
Wat niet meer werkt
Waar je hart van open gaat
Als je eindelijk echt helder weet wat er nodig is
Dan kun je loslaten wat niet meer dient
Je vrijmaken van wat je tegenhoudt
En gaan doen wat echt voor je werkt
Zonder angst
Als je volledig doet wat goed is voor je
Dan ben je trouw aan jezelf
Eerlijk naar ieder ander om je heen
En krachtig genoeg om alles aan te kunnen
Dan ligt jouw wereld aan je voeten
Ik gun iedereen het moment dat de mist optrekt in je leven. Dat je gaat zien wat je al die tijd gecreëerd hebt, hoe je leven is verlopen en dat het beetje bij beetje helder wordt wat er nu nodig is. Dat is het moment dat je kunt gaan doen wat jou, en daarmee uiteindelijk ook de ander, dient. De je kunt stoppen met lief zijn, stoppen met aanpassen en beginnen met echt jezelf zelf.
Ondernemerschap verdiept je eigen reis
Mijn reis ging in een stroomversnelling vanaf het moment dat ik ondernemer werd. Want ondernemer en therapeut zijn is voor mij niets anders dan steeds weer jezelf ontdekken, tegenkomen en uitvinden, willen groeien en uitdagingen aangaan in het leven. Het is een mooie en zeker soms ook pittige weg geweest van vallen en opstaan en beetje bij beetje zien en ontdekken wie ik ben. Het is de periode dat ik de liefde van mijn leven weer ontmoette en we samen een prachtig kind hebben gekregen. Het is de tijd van het vechten loslaten, niet meer willen aanpassen maar niet weten hoe je dat deed, ruzie krijgen daardoor met de mensen die me lief waren. Niet begrijpen wat ik verkeerd deed want ik probeerde toch voor iedereen lief te zijn en het goed te doen? Om uiteindelijk onvoorwaardelijk lief te gaan hebben, mezelf en de ander.
Het heeft dus wel even geduurd voor de mist in mijn leven optrok, ik de wereld om mij heen ging begrijpen, dat ik ervoer mee te mogen doen in deze wereld, dat er een plek voor mij was.
Is die mist eenmaal opgetrokken, dan kun je aanwezig zijn, zien wat je gecreëerd hebt in je leven, voelen dat je er bent, je plek innemen. Dan kun je gaan stoppen met aanpassen en los gaan laten wat je niet meer dient. Terugvinden wat je verloren hebt onderweg, wat je kwijtgeraakt was van jezelf, weggegeven hebt aan anderen. Dan pas ben je echt dienend aan de ander, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. En vooral dienend aan jezelf. Stoppen met lief zijn, stoppen met aanpassen maar eerlijk, trouw en zuiver zijn tegenover alles wat zich aandient, blijkt de sleutel. De sleutel om de vrouw te zijn die ik wil zijn, moeder en ook therapeut.
De wereld ligt aan je voeten
Ik leef steeds meer en soms echt al even helemaal vanuit mijn eigen authenticiteit. De wereld ligt aan mijn voeten. En ik ben pas 42.
Ik hoef alleen maar te gaan doen waarvoor ik hier op aarde ben, gaan doen uit mezelf wat goed voelt, past bij wie ik ben en erop vertrouwen dat er mensen zijn die het begrijpen. Die de diepere laag in mij herkennen als een diepere laag in zichzelf. Alleen met deze mensen hoef je iets in het leven, op jouw eigen pad. Alleen dan ben je van waarde voor de ander.
En dit is mijn boodschap, voor iedereen die het van mij kan en wil horen
‘De pijn is nooit te groot, je kunt alles aan. Het is de bedoeling er dwars doorheen te gaan en het te doorleven om zo bij jezelf uit te komen. Het is nodig jezelf los te maken van al je oude overtuigingen. Met al je kracht bij je zachtheid uit te komen, je eigen diepste kern, je ware zelf. Niet meer aanpassen. Echt zuiver leven vanuit je eigen kern, vrij van alle manipulatie. Op je eigen tempo en op je eigen manier’.
Geen weg mee terug
Niet zo eenvoudig, maar niet onmogelijk. Wanneer je het spel doorhebt en eenmaal de stap gezet hebt dan is er geen weg meer terug. Dan is je reis begonnen, met of zonder hulp.
Besef dat je voldoende moed hebt en ga!
Stel jezelf de volgende vragen en schrijf ze op of ga zitten voor een diepe meditatie. In jou zitten de antwoorden, wacht dus maar gewoon op wat er in je op komt:
- Waar kom ik vandaan, wat zijn de boodschappen die ik meegekregen heb vanuit mijn ouderlijke gezin?
- Welke overtuigingen heb ik op dit moment die me belemmeren en waar komen deze vandaan?
- Wat raakt me steeds zo en aan welke pijn van mijzelf als kind raakt dat?
- Ben ik mezelf of pas ik me steeds maar weer aan? Waarom?
- En wat als ik me niet meer zou aanpassen? Hoe voelt dat? Hoe zou mijn leven er dan uitzien?
- Welk verlangen voel ik diep in mezelf?
- Wat is er nodig om bij dat verlangen uit te komen, om daarnaar te gaan leven?
- Wat is voor mijzelf nu de bedoeling?
Hoe jouw reis verder verloopt bepaal jezelf. Ik heb het zeker ook niet allemaal alleen gedaan. Je bent namelijk niet alleen en je hoeft niet alles alleen te doen. Ik wens je een mooie eigen reis toe. Bestemming bekend: jouw eigen kern.
