Ken je die maandagen? Waarop je halverwege al denkt ‘dit wordt een rot week’? Omdat je om 10:30u. al achter de feiten aanloopt, het je wel lukt om dat in te halen maar je het gevoel hebt om 15:30u. al klaar te zijn voor de dag. En dan moet je nog traktaties maken, je kind naar het sporten brengen, koken, opruimen, ‘s avonds nog even werken (en hopen dat de printer het nu wel doet alsjeblieft!), maar dat je ook niet te moe in bed wilt liggen want de volgende dag is het weer vroeg op om te werken.
Zo’n dag had ik gisteren.
Om 16:00u. was ik best trots op mijn prestaties, ik had zowel in de ochtend als om 15:30 traktaties met mijn zoon gemaakt voor zijn verjaardag, eten gekookt (had ik al gezegd dat de rijst aangebrand was en ik het opnieuw moest doen?) en we zaten op tijd op de fiets voor de breakdance.
De vraag die voor een kleine kortsluiting kan zorgen
‘Mama, ik moet mijn klei afbakken in een vuurtje voor mijn Halloween uitnodigingen’.
‘Dat is goed schat, dat doen we lekker het weekend weer, want vandaag is het echt nog veel te druk.’
‘Dat kan eigenlijk alleen nog maar vandaag, want morgen moet ik het weer mee naar school nemen.’
‘Oh’.
Even stilte….
Ja zeggen tegen je verlangen
En toen gebeurde er iets bijzonders.
Ik zei ja.
Tegen mijn kind.
En tegen mijzelf.
Ik voelde kennelijk de behoefte aan rust en even stilstaan, een vuurtje helpt daar uitstekend bij. Als ik ergens van bij mezelf kom en tot rust kom, dan is het van vuur.
Ik voelde kennelijk wat belangrijker was op dat moment. Ik kon ruimte maken voor mezelf, mijn kind, voor wat er nodig was. Ik keek er al helemaal naar uit, maar het gevoel dat ik me niet fijn voelde was op dat moment nog niet verdwenen, want voordat het zo ver was, dat vuurtje, moest ik nog aardig wat doen.
Wat doe jij wanneer je kind iets voor je gevoel haast onmogelijks vraagt op een gewone doordeweekse dag? Wanneer je kind iets vraagt waar je eigenlijk gewoon de tijd niet voor hebt omdat er nog zoveel op je stapel ligt?
Voorheen zou de vraag van mijn zoon tot frustratie geleid hebben, zouden we ruzie gehad hebben want hij zou niet snappen waarom het niet kon (en ik vind dat hij nog gelijk heeft dan ook) en zou me overvraagd voelen, weer iets wat ik niet goed deed. Ik zou klem geraakt zijn tussen mijn verlangen om een goede moeder te zijn en mijzelf als ondernemer en therapeut die haar werk goed wil doen. Ik zou het wellicht wel gedaan hebben maar vanuit een vechtersmodus ‘nou kom, dan doen we dat even vlug!’. Ik zou zijn gaan overnemen omdat het te lang duurde, het niet mis zou mogen gaan omdat het anders nog langer duurt.
Het zou er niet gezelliger op zijn geworden en het werken later op de avond zou langer duren omdat ik me niet fijn had gevoeld.
Je gevoel serieus nemen
Ja zeggen tegen mijn kind was tegelijkertijd een ja zeggen tegen mezelf. Niet tegen de ik die aan het hardlopen en rennen was. Eenmaal thuis verbrandde namelijk ook het naanbrood omdat ik dacht dat ik wel even gauw dat mailtje nog kon versturen. Ik zei ja tegen de ik waarbij de dingen niet zo goed gingen deze dag. En daardoor besefte ik dat ik me dus niet fijn voelde, het gevoel mocht er dus zijn, ik vocht er niet tegen. En in plaats van harder te gaan rennen en nog beter mijn best te gaan doen, ben ik dat gaan zeggen. Gewoon benoemen dat ik me niet fijn voelde. De ander hoefde er niets mee, het niet voor me op te lossen. Ik wilde het er even laten zijn.
Ons teamwork ging verder. Mijn kleine liefde vroeg of we even een plaatje konden draaien tijdens het eten, op onze nieuwe kersverse pick-up. Mijn eerste neiging was ‘nee niet nog meer, ons eten staat net op tafel’ en meteen voelde ik ‘waarom niet, ik hou van muziek, zolang duurt het niet’. Ik besefte ook dat hij me gehoord had, dat ik me niet fijn voelde en hij weet hoe ik van muziek hou, de schat. Dus ik zette een plaatje op en we gingen fijn eten samen. Maar toch was het gevoel nog niet weg.
Wat doe jij op zo’n moment?
Uit je gevoel stappen en in verbinding met jezelf komen
Ik wilde niet met dat gevoel verder de avond ingaan. Ik besefte me ineens hoe dansen me helpt. Ik zei dat ik eerst even wilde dansen voor dat we verder gingen met het vuur, dan zou ik me zeker weten goed voelen. Ik wilde deze ruimte even echt nemen voor mezelf. En ondertussen bedacht ik dat ik daarna de afwas gewoon in de teil zou zetten om te weken, is hij daarna sneller gedaan.
Het dansen was geweldig, mijn zoon ging heerlijk mee dansen. Wat kun je toch fijn verbinden samen op muziek, in het bewegen, in het samen zijn. Het werkt echt, even jezelf uit de situatie halen, doen wat je echt nodig hebt en niet wat je bedacht hebt dat er moet gebeuren. Dat zijn vaak echt twee totaal verschillende dingen.
Waar word jij blij van? Welke actie helpt jou om je weer even fijn te voelen en kun je die ruimte nemen op het moment dat je het hardste nodig hebt? In plaats van pas achteraf en daardoor vaak te laat?
Loslaten
Daarna zijn we heerlijk het vuurtje gaan maken om de kleikopjes te gaan laten drogen in de kooltjes. Dat was nog een hele uitdaging van niet mogen helpen, loslaten, het fout laten gaan en toch weer opnieuw proberen ook al werd de tijd krapper. Ondertussen besloot ik om in plaats van te werken straks een vriendin te gaan bellen, dat kon morgen ook wel weer. Die vriendin bellen natuurlijk ook, maar inmiddels kon ik goed voelen waar ik behoefte aan had.
Dit was gewoon een dag, zoals jij ze vast ook weleens zult hebben, wellicht op een andere manier. En tegelijkertijd was dit niet zomaar een dag. Het was een dag waarop ja zeggen tegen mijn kind en mijzelf van de frustrerende maandag een heerlijke dag maakte uiteindelijk. Een dag die in ontspanning en verbinding afgesloten werd. Die zorgde voor een heerlijke nachtrust en een dinsdag die goed begon. Het was een dag waarop ik ruimte nam voor mijzelf, mijn grenzen en gevoel aangaf, gewoon omdat het er mag zijn. Een dag waarop ik ervaren heb hoe belangrijk het is om jezelf en je kind serieus te nemen, hoeveel geluk en liefde dat oplevert.
