Vraag jij je wel eens af waarom, altijd nét als je geen tijd hebt, of juist vlak voor vertrek, er juist dán een kont tegen de krib gaat of een hakje in het zand gezet wordt? Of waarom je kind zich ineens afsluit en stil wordt, niet meer bereikbaar is? Tja, wat doe jij dan? Je hebt geen tijd, de broodtrommels en fruithapjes zijn nog niet klaar en je moet nog douchen…..

Dus je kapt het af. ‘Ik snap dat je het nu lastig vindt en boos bent lieverd, maar nu moeten we gauw door.’  Als je mazzel hebt gaat dat goed, maar vaker gaan dit soort dingen dan juist moeizamer.

Ja maar, voelt voor iedereen toch altijd als een ‘nee’.

In een eerder blog ‘Beter te laat op school, dan een knoop in je maag’, omschrijf ik waarom het soms nodig is om écht stil te staan bij de gevoelens van je kind. Ik leg uit hoe jij je kind kunt helpen om te schakelen en hoe je de tijdsdruk in jezelf kunt hanteren. Voor grote dingen zoals angsten, verdriet, buikpijn, niet kunnen vertellen wat er is en flinke boosheid (machteloosheid is dat vaak) voor het naar school gaan, kun je met recht beter te laat komen en je kind de ruimte geven.

De drama Queen of King krijgt de aandacht, niet het kind zelf

Vandaag wil ik je graag ook een andere kant laten zien. Want soms is het juist even niet helpend om alle tijd te nemen voor de emoties van je kind. En nou hoor ik je denken: ‘Maar emoties moeten er toch juist mogen zijn? Zo leer je toch juist je kind zijn gevoelens te hanteren?’

Jazeker, dat is helemaal waar. Alleen soms kun je daarmee ook bereiken dat een kind blijft hangen in zijn of haar emoties, of dat er zich een kleine drama Queen of King ontpopt in je woonkamer. En voor je het weet, krijgt deze drama Queen of King de aandacht, en niet je kind zelf in wat er écht speelt.

En omdat je kind wel opzoek is naar de aandacht voor datgene wat er lastig is in hemzelf, zal hij dus de volgende keer weer zijn emoties zo groot maken, want dat werkte. Hij heeft ook niet geleerd om er uit te stappen en te kijken naar wat er werkelijk is. Uiteindelijk ben je dan samen aan het rond dobberen in grote emoties, niet echt helpend hè?

Hoe je dus erkenning kunt hebben voor de emoties van je kind zonder het uiten van emoties af te kappen en tóch snel kunt schakelen, leg ik je uit in dit artikel.

‘Ik zie je’

Een anekdote uit eigen keuken. Gisteren hadden we een klein feestje en onze zoon (bijna 7-inmiddels 5 jaar geleden) lag wat later op bed. Vanmorgen met het wakker worden zag ik de kleine donderwolk al boven zijn hoofdje hangen. Boze blik, afgesloten houding. Inmiddels is hij zo ver dat hij naar mij toe kan komen als er iets is, maar deze ochtend lukte dat even niet. Voorheen ging ik dan altijd naar hem toe om hem te helpen zich te openen, te praten over wat er is. Vanmorgen ging ik niet naar hem toe, maar liet hem weten dat ik hem opgemerkt heb. Ik liet hem weten waar ik was, zodat hij naar me toe kon komen als hij me nodig had.

Hij kwam naar me toe en ik ging een kort gesprekje met hem aan waarin ik wilde weten wat er speelde. Er heeft een tijdje iets gespeeld wat hij écht moeilijk vond en dat vroeg dan ook de nodige aandacht. Ik vind het belangrijk dat te weten omdat het mijn manier van reageren bepaalt: ervoor gaan zitten of hem helpen schakelen. Al snel had ik het door. Er was niks bijzonders, geen moeilijke dingen, gevalletje ochtendhumeur: ’Ik wíl niet naar school!’

Benoemen wat je ziet

Door te gaan benoemen wat ik zag, was er al een eerste erkenning. Ook vroeg ik hem wat hij nodig heeft om er wel een leuke ochtend van te kunnen maken, want naar school moest hij gewoon. Hierdoor liet ik zien dat ik er voor hem ben. Maar wat echt hielp, toen ik merkte dat hij bleef hangen, was, naast het niet meegaan in zijn emoties, uitleggen dat hij een keuze kon maken.

‘Het gevoel van mijn kind verandert niks aan mijn eigen gevoel’

Wellicht heb je inmiddels dus ook al door dat ik niet mee ben gegaan in zijn boze bui. Ik heb namelijk een tijd geleden besloten om bij mezelf te blijven ongeacht wat de ander doet. Dat heeft het nodige zelfwerk gekost. Als therapeut is het nodig om zelf vrij te blijven van blokkades om je werk goed te kunnen doen. Het effect van werken aan jezelf is zo helpend in dergelijke situaties met je kind! Want hij kan nog zo boos zijn nu, ik blijf bij mezelf, blijf rustig en kan hem helpen te hanteren waar hij last van heeft. Dat scheelt meer dan de helft van de tijd en energie.

Emoties bén je niet, daar kun je voor kiezen

Deze uitspraak ken je vast al lang. Je emoties heb je, maar je bent ze niet.

Ik ging dus naar mijn zoon toe en liet hem zien wat er gebeurt als je meegaat in je emoties. Het helpt altijd enorm als ik mijn theatertalent inzet, het ijs is dan gegarandeerd gebroken. Ik zette een drama Queen neer, hoge stem, druk, hoge ademhaling, paniek etc. (daar heb je trouwens niet heel veel talent voor nodig hoor).

‘Daar kun je voor kiezen’, vertel ik. ‘Maar je kunt er ook voor kiezen om naar je buik te gaan, rustig te ademen en de plek op te zoeken waar het fijn en rustig is.’ Ik ging stevig staan, ademde even diep in en uit en zakte in mezelf, in mijn buikgevoel. Ik nodigde hem uit om even mee te doen, dat deed hij. ‘Aan jou de keus. Waar kies je voor, hoe wil jij je voelen?’

Eigen verantwoording

Ik mocht zijn keuze niet weten, helemaal prima. Ik gaf hem de ruimte, zijn eigen verantwoording én mijn vertrouwen door me er verder niet mee te bemoeien (je merkt het trouwens vanzelf wel).

Ik besloot ook om zijn keuze te respecteren, ongeacht de uitkomst. Alleen dán kan hij leren welke keuzes voor hem, en op dat moment, goed werken. Ik hoopte natuurlijk dat hij zou kiezen voor niet meegaan met zijn gevoelens, maar het kon uiteraard ook zijn dat hij ervoor zou kiezen om te blijven hangen. Ik zou dan gewoon mijn dingen zijn gaan doen en doen wat er nodig was, maar ik zou wel doorgaan met het programma. Je kind merkt dan vanzelf wel dat het niet zo goed werkt, dat hij op dat moment niet krijgt wat hij eigenlijk nodig heeft.

Hij koos voor zakken naar zijn buik, voor het niet meegaan in zijn ochtendhumeur, want al snel was hij gezellig aan het spelen.

Door dit kwamen we echter wel tijd te kort. Maar omdat ik wel écht oprechte aandacht heb gehad voor wat hij voelde én hem heb geholpen in zijn eigen kracht terug te komen, snapte hij dat er wat werk aan de winkel was. We werden een team: ik ging de hond uitlaten en hij maakte zijn brood, fruithapje en pakte zijn tas in. We hadden nog een gezellige ochtend.

Helemaal precies op tijd waren we niet, paar minuutjes te laat, maar wel weer zo’n bijzondere ervaring en leermoment rijker!

Wil je meer weten over deze visie, wat jij kunt doen om je kind te helpen? Kijk dan hier of mijn online training: ‘Wat jij kunt doen om je kind te helpen’  iets voor je is.