De geboorte van je kind is de blauwdruk voor hoe hij of zij nieuwe dingen aangaat in het leven. Het nemen van afscheid heb ik in meerdere artikelen op mijn site bekeken vanuit dit perspectief. Wanneer je kind een trauma heeft opgelopen bij de geboorte, niet bij jou kon zijn nadat hij of zij zo ongelooflijk hard gewerkt heeft om deze eerste prestatie te volbrengen, dan neemt een kind intern het besluit om dat nooit meer te willen voelen. En hij zal jou dan niet zomaar nog een keer loslaten.
Ditzelfde geldt ook voor zwemmen onder water, door het gat heen. Daarvan hoor je vaak hoe ontzettend eng kinderen dit vinden. Ook hierbij is het helpend om dit te gaan bekijken vanuit de ervaringen tijdens de geboorte van het kind. Wanneer jouw kind namelijk vast heeft gezeten in het geboortekanaal, ademnood, paniek en (doods-) angst heeft ervaren, zal het niet zomaar onder water gaan, laat staan door dat gat heen.
Daar heeft jouw kind namelijk onbewust niet zulke goede herinneringen aan, op zijn zachts gezegd. Wanneer het geboorteproces traumatisch is verlopen vanwege bijvoorbeeld een keizersnede dan heeft het kind überhaupt niet ervaren hoe het is om door het geboortekanaal te gaan. Het lukte niet of het was een geplande keizersnede. Beide gevallen kunnen gelijk staan aan ‘ik kan dat niet, ik durf dit niet alleen’.
Meer oefenen heeft geen zin
De gebruikelijke tips die je krijgt als ouders zijn gericht op je kind langzaam leren wennen aan water, onder water gaan, drijven etc. Echter zijn ze ook gericht op ‘even doorzetten, flink zijn’. Daardoor lijkt het alsof er ruimte is voor de angst. Immers, langzaam wennen kan er toch voor zorgen dat het kind het minder eng vindt? Maar kinderen worden soms na een korte waarschuwing ook door het gat heen geduwd, ze moeten mee met het niveau van de les. Kinderen met angst voor water, die niet door het gat heen durven, zijn vaak kinderen die nog angstiger worden, niet meer naar de zwemles willen, (weer) gaan bedplassen etc.
Maar zoals gezegd, je lost een probleem niet op op het niveau waarop het zich manifesteert (in dit geval dus de zwemles), maar op een ander niveau: het niveau van de geboorte.
Het eerste wat dus heel belangrijk is voor jou als ouder is dus de vergelijking te gaan maken met de geboorte van je kind. Hoe is die verlopen, wat heeft jouw kind ervaren tijdens zijn geboorte? Je kind dit uitleggen, op zijn of haar niveau, maakt dat je kind gaat begrijpen waarom hij of zij zo bang is. Je kind zal voelen dat het dus niet aan hem ligt, hij kan er in feite niets aan doen. Wat niet wil zeggen dat je het niet hoeft te gaan oplossen natuurlijk. Nóg belangrijker is dat de leerkracht hiervan op de hoogte is en dus nooit of te nimmer jouw kind zal dwingen of zelf door het gat heen zal duwen. Wanneer de leerkracht jouw kind les geeft vanuit besef en begrip voor zijn of haar geboorte, dan zal het heel anders gaan verlopen.
Je kind hoeft het niet weer alleen te doen.
Hoe zou het zijn als jij als moeder mee mag onder water, aan de andere kant van het gat bent en je kind letterlijk op mag vangen? Iets wat je mogelijk niet hebt kunnen doen tijdens de geboorte zelf. De geboorte was al traumatisch, gevoelens van eenzaamheid, ik moet het alleen doen en ik kan het niet, zijn op die momenten zo sterk. Maar als daar dan mama is, die jou aankijkt en laat zien dat je het niet alleen hoeft te doen? Dan is door het gat leren zwemmen bijna ook helend op het niveau van de geboorte.
Ga dus in gesprek met de zwemleraar en kijk wat de mogelijkheden zijn om de zwemles weer fijn te maken voor je kind en hem te helpen ook hierin zelfvertrouwen op te bouwen.
